Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Η ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ ΣΤΟ ΜΠΛΟΚΟ ΤΟΥ ΒΙΟ.ΠΑ.

Στο μπλόκο του ΒΙΟ.ΠΑ. στην Κερατέα θα βρεθεί η τηλεοπτική Ελληνοφρένεια, την Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011. Όποιος δεν είναι νωρίτερα εκεί, κατά τις 12 το μεσημέρι μαζευόμαστε...



Παρέμβαση αλληλεγγύης...

Παρά το βροχερό καιρό δεκάδες σύντροφοι/ισσες από την Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση πήγαν από την Αθήνα στην Κερατέα και στο μπλόκο της ΒΙΟ.ΠΑ σε μια κίνηση αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους κατοίκους ενάντια στην κατασκευή ΧΥΤΑ στο Οβριόκαστρο. Θερμή ήταν η υποδοχή και το κλίμα αισιόδοξο στο χωριό και στο μπλόκο καθώς υπήρχαν πληροφορίες και δημοσιεύματα [news.kathimerini.gr] για αποχώρηση των ΜΑΤ μετά τις συνεχείς αποτυχημένες επιχειρήσεις τους να επιβληθούν στην περιοχή και να καταστείλουν τη μαχητική αντίσταση. Κατα την παρέμβαση μοιράστηκαν προκηρύξεις, κολληθηκαν αφίσες, αναρτήθηκε πανό στο μπλόκο κι εγιναν συναντήσεις και συζητήσεις με αγωνιζόμενους. Καλή συνέχεια...


Την Τετάρτη 23/2 όλοι και όλες στην απεργιακή πορεία.





ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΧΥΤΑ

Η αντίσταση των κατοίκων της Κερατέας στη δημιουργία ΧΥΤΑ στην περιοχή Οβριόκαστρο είναι ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα των δυναμικών τοπικών αντιστάσεων που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια - σε περιοχές όπως η Λευκίμμη Κέρκυρας, το Καρβουνάρι Θεσπρωτίας, το Ελληνικό Ιωαννίνων, το Γραμματικό κ.α. - και αντιτίθενται στην επικείμενη περιβαλλοντική και κοινωνική καταστροφή που συνεπάγεται η δημιουργία ΧΥΤΑ.

Το ζήτημα των σκουπιδιών, των αποβλήτων και της διαχείρισής τους αποτελεί θεμελιώδες κοινωνικό πρόβλημα, παράγωγο του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος ειδικότερα τα 100 τελευταία χρόνια της ανάπτυξής του. Η διαρκής παραγωγή σκουπιδιών είναι συνυφασμένη με την χωρίς όριο παραγωγή και κατανάλωση εμπορευμάτων που δεν στοχεύει στην κάλυψη πραγματικών κοινωνικών αναγκών, αλλά αντιθέτως καθορίζεται από το κυνήγι όλο και μεγαλύτερου κέρδους για τα αφεντικά που διαμορφώνουν μια αντίστοιχη καταναλωτική κουλτούρα μέσα στην κοινωνία. Η δημιουργία των σύγχρονων μητροπόλεων όπου ζουν εκατομμύρια άνθρωποι κάτω από ασφυκτικές συνθήκες συνεπάγεται και την καθημερινή παραγωγή τόνων σκουπιδιών. Με το ρυθμό μάλιστα που αναπτύσσεται πληθυσμιακά και επεκτείνεται πολεοδομικά η μητρόπολη οποιαδήποτε «λύση» - «οικολογική» ή «βιώσιμη» - προπαγανδίζουν οι κυρίαρχοι δεν είναι παρά μια προσωρινή κατάσταση που γρήγορα θα φτάσει στα όριά της. Τα σκουπίδια της μητρόπολης είναι ένα ακόμα μέσο επέκτασής της αφού στην πραγματικότητα απαιτείται να καταστραφούν και να παραδοθούν στη μόλυνση μεγάλες εκτάσεις στην περιφέρεια μετατρεπόμενες σε σκουπιδότοπους. Το μοντέλο οργάνωσης, λειτουργίας, παραγωγής και κατανάλωσης που επιβάλλουν κράτος και κεφάλαιο στην κοινωνία είναι άκρως επιθετικό και καταστρεπτικό τόσο για τη φύση όσο και για τις ανθρώπινες κοινωνίες. Η αναζήτηση λοιπόν ενδοσυστημικών λύσεων στα προβλήματα που ο καπιταλισμός γεννά, δεν μπορεί παρά να είναι αυταπάτη.

Στην ελληνική πραγματικότητα η διαχείριση των σκουπιδιών αντιμετωπιζόταν για χρόνια με τη δημιουργία εκατοντάδων χωματερών. Ο υπερκορεσμός τους όμως, καθώς και οι οδηγίες και τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης επέβαλαν τον «εκσυγχρονισμό» των παραπάνω δομών στο πνεύμα της «πράσινης» ανάπτυξης με τη δημιουργία των Χώρων Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά νέες χωματερές όπου τα σκουπίδια αντί να πετιούνται απλώς, θάβονται κάτω από χώμα. Αυτή η διαδικασία που προβλέπει τη δημιουργία ΧΥΤΑ σε όλη την επικράτεια αποτελεί έναν νέο κερδοφόρο τομέα για τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρίες που αναλαμβάνουν τα έργα και για το ελληνικό κράτος που θέλει να απορροφήσει τα ευρωπαϊκά χρήματα. Στη σημερινή μάλιστα συγκυρία όπου εξαπολύεται μια ολομέτωπη επίθεση κράτους και αφεντικών στην κοινωνία με σκοπό την επιβολή ακόμη σκληρότερων όρων εκμετάλλευσης και καταπίεσης, το νέο μοντέλο διαχείρισης απορριμμάτων επιχειρείται να επιβληθεί με τη βία και την τρομοκρατία των δυνάμεων καταστολής . Επίσης επειδή τα χρονικά όρια για την υλοποίηση του σχεδίου στενεύουν για το κράτος η επιλογή των χώρων για τους ΧΥΤΑ γίνεται αντίθετα και με τα όποια κριτήρια και όρους υποτίθεται ότι θα έπρεπε να πληρούν οι εγκαταστάσεις. Βέβαια, τα κριτήρια είναι και εδώ ταξικά αφού σκουπιδότοπος της Αττικής μπορεί να γίνει η Κερατέα ή το Γραμματικό αλλά όχι οι περιοχές που ζει η ελίτ, όπως μπορούσε να γίνει η μη τουριστική Λευκίμμη στην Κέρκυρα. Ταυτόχρονα προωθείται γρήγορα η ιδιωτικοποίηση ολόκληρου του δικτύου αποκομιδής των σκουπιδιών στην πόλη με την ανάθεση όλης της διαδικασίας σε εταιρίες στο πλαίσιο της παράδοσης μιας ακόμα «κοινωνικής υπηρεσίας» στο κεφάλαιο.

Ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας και της ευρύτερης περιοχής της Λαυρεωτικής καθώς και αλληλέγγυων που αρνούνται να παραδώσουν σε κράτος και εργολάβους τον τόπο που ζουν και να βιώσουν τις συνέπειες της περιβαλλοντικής καταστροφής αντιμετώπισε από τις 11 Δεκέμβρη όλο το φάσμα της κρατικής βίας: διμοιρίες των ΜΑΤ να συνοδεύουν τα μηχανήματα του μεγαλοκαρχαρία Μπόμπολα, να περικυκλώνουν την περιοχή και να επιτίθενται στους αντιστεκόμενους με χημικά, αύρα νερού, συλλήψεις και δίκες. Ενώ ταυτόχρονα τα ΜΜΕ επιχειρούσαν να συκοφαντήσουν τον αγώνα αποδίδοντας την αιτία των γεγονότων σε «τοπικές ιδιοτροπίες». Δεν είναι όμως μόνο η κατασταλτική βία με την οποία βρίσκονται αντιμέτωποι όσοι αγωνίζονται αλλά και οι αντιλήψεις της διαμεσολάβησης. Οι τοπικοί παράγοντες επιχειρούν τη μεταφορά του αγώνα σε ένα στενά νομικό και θεσμικό επίπεδο, ακόμα κι όταν αναγκάζονται να συρθούν και φαινομενικά να συνταχθούν με έναν αγώνα εξαιτίας της δυναμικής που αναπτύσσεται από τη βάση, με σκοπό να τον εκτονώσουν και να τον χειραγωγήσουν. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οι επικεφαλής των νέων «καλλικρατικών» δήμων θα αποτελέσουν τους εκφραστές σε τοπικό επίπεδο των κεντρικών αναπτυξιακών - καταστροφικών σχεδίων για τη μεγαλύτερη λεηλασία και εκμετάλλευση της φύσης και των πόρων της.

Το μαχητικό πνεύμα των αγωνιζόμενων κρατά μέχρι και σήμερα ανοιχτό το δρόμο του αγώνα, θέτει φραγμούς στα καταστροφικά σχέδια κράτους και κεφαλαίου, όπως και οι τοπικοί αγώνες που προηγήθηκαν σε άλλα μέρη. Εμείς από τη μεριά μας είμαστε αλληλέγγυοι με όσους ανθρώπους στέκονται με αξιοπρέπεια απέναντι στα αφεντικά, και προτάσσουμε την αυτοοργάνωση των αγώνων ενάντια σε αυτούς που καταδυναστεύουν τις ζωές μας, λεηλατούν τη φύση, την κοινωνία και ιδιοποιούνται τον πλούτο της.


ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ


ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ




Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση


Το Ωραιόκαστρο συμπαραστέκεται στο Οβριόκαστρο...








































Ευχαριστούμε τους φίλους μας από το Ωραιόκαστρο

Open letter to Mr Bouras...

Επειδή πολλά ακούστηκαν, ορθά στην πλειοψηφία τους, για το τι ψηφίζουμε στην περιφέρειά μας, αναδημοσιεύουμε την ανοικτή επιστολή προς τον κ. Μπούρα. Είχε δημοσιευτεί στις 22 Μαρτίου 2010. Θα μας ρωτήσετε γιατί τον Μπούρα, τον Βλάχο ή τον Καντερέ και όχι τους πράσινους δικτάτορες: Γιατί οι πράσινοι ήταν ειλικρινείς εξ αρχής. Είχαν ψηφίσει το νόμο και είπαν: "Κερατέα ερχόμαστε να σε θάψουμε κάτω από τα σκουπίδια...". Οι μπλε ψηφίστηκαν το 2004 λέγοντας πως θα καταργήσουν τους ΧΥΤΑ και τον περιφερειακό σχεδιασμό. Είπαν ΨΕΜΜΑΤΑ. Αφιερωμένο στους νεοδημοκράτες βουλευτές της περιοχής...


Dear Mr. Bouras



Although there have past nearly six months from the national elections of 2009, congratulations for your re-election as a member of the Greek Parliament. We really wonder and it's trully amazing, how people like yourself can ensure the vote and get the "cross". Perhaps voters believe the crucifixion in elections is a kind of punishment. In the course of things they discover that the punishment is their own. Maybe they insist because they believe that through the crucifixion and the martyrdom comes resurrection. Unfortunately, history has shown that only Jesus has reached that goal.


The reason we are writing to you in english is because we thought is appropriate to contact you with the language you use at your website( Bouras Home, Bouras CV). Perhaps in the town from which you come, you use the english dialect or maybe as a genuine "European" you contact straight with european citizens-voters. Your behaviour though is not so european…

We were searching for a long time at your website but it was in vain. Unfortunately we haven't found a single question or speech in the Greek Parliament, or an article and a press release about the illegal "siting" and construction of the landfill at the Archaeological Site of Ovriocastro Kerateas. Regretfully as it is a fact we did not expect something more from you. Your absence in this matter is more than evident...




Your social work is well known. Serving your voters (roysfetia), your continuing presence in funerals and sending greeting cards to dead people (dead people cannot vote, that's why the numbers don't match) and of course your participation in local festivals (panigyria) . Hence the idea even of your supporters that you are only for local festivals (eiste gia ta panigyria).


Finally, a member of our group, PhD student in economics, after having followed a lecture by the economics nobelist mrs Krugman and said he is from Greece, mrs Krugman has sent you greetings and many thanks for the romantic dinner in Lykabettus.


As regards the vast majority of citizens in Keratea, don't expect their vote again. The only "assets" we are prepared to "offer you as a treat" are sheep yoghurt(giaourti proveio) and some fine biological products of Keratea, called "mouti". We have plenty of it.

Best regards

antixyta team

Ovriocastro Kerateas



αρχική ανάρτηση εδώ

Ο Άντι ήρθε για bowling στην Κερατέα...


φίλε Uhuru ευχαριστούμε...

Οι δρόμοι της επανάστασης δεν είναι σπαρμένοι με ροδοπέταλα

Θα σας καληνυχτίσουμε με ένα κείμενο της φίλης μας Αλκμήνης...



ΑΥΓΗ - "ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ"

Ημερομηνία δημοσίευσης: 18/02/2011



ΤΗΣ ΑΛΚΜΗΝΗΣ ΨΙΛΟΠΟΥΛΟΥ



Εδώ και δύο μήνες πηγαίνω σχεδόν κάθε βράδυ στο μπλόκο της Κερατέας. Μου έχει γίνει κάτι σαν εξάρτηση. Και όχι μόνο σε μένα. Αλλά και στη φίλη μου που με «συνοδεύει», και στα ΚΑΠΗ της περιοχής που μαζεύονται γύρω από τη φουφού του «Άπαρτου Κάστρου», όπως ονομάζεται το στέκι που έχουν χτίσει με ξύλα και λαμαρίνες οι οικοδόμοι της Κερατέας, και στους νέους που έχουν αντικαταστήσει τα μπαράκια και τις καφετέριες με μια βόλτα στο μπλόκο, και στις γυναίκες που μέχρι χθες το επάγγελμά τους ήταν «οικιακά» και «μητέρες», και στους παππούδες που πηγαίνουν στο μπλόκο με τα εγγόνια τους το απόγευμα…

Το μπλόκο της Κερατέας έχει γίνει κάτι σαν το παλιό «νυφοπάζαρο» στην πλατεία του χωριού. Κάτι σαν κοινωνικός μαγνήτης. Όταν πηγαίνω εκεί, νιώθω ανάμεικτα συναισθήματα. Φόβο. Γιατί σε απόσταση 20 μέτρων είναι τα ΜΑΤ, εν πλήρη εξαρτύσει, και μπορεί ανά πάσα στιγμή να επιτεθούν με δακρυγόνα, με βόμβες κρότου-λάμψης, με κανόνια νερού ή με πλαστικές σφαίρες. Νοσταλγία. Γιατί θυμάμαι τα νιάτα μου στη θρυλική κατάληψη του Πολυτεχνείου. Και βέβαια, συγκίνηση. Και βέβαια, ελπίδα. Ότι αυτό που έγινε κάποτε, μπορεί να ξαναγίνει. Διαφορετικά, όμως το ίδιο.

Οι άνθρωποι στο μπλόκο της Κερατέας είναι ευτυχισμένοι. Είναι πάλι όλοι μαζί. Οι μανάδες μπαίνουν μπροστάρησσες για να προστατεύσουν τα παιδιά τους από τις συλλήψεις -που αισίως έχουν ξεπεράσει τις 40. Οι παπάδες τις περιοχής, μόνο το ράσο τούς ξεχωρίζει από τον οποιονδήποτε. Οι γέροι κάθονται γύρω από τον μεγάλο πάγκο και συζητάνε. Για τον αγώνα, για το τι είπαν τα μίντια και η Τζάκρη και ο Ραγκούσης, τι έγραψαν οι εφημερίδες. Είναι και πάλι ζωντανοί, πιο ζωντανοί από ποτέ.

Πριν από την εισβολή στην πόλη, συνηθίζαμε να βολτάρουμε με τη φίλη μου στον μπαρουτοκαπνισμένο δρόμο, γεμάτο καμένα λάστιχα και βαρέλια με φωτιές. Και να θυμόμαστε τα παλιά. Εγώ το Πολυτεχνείο και τη Νομική, εκείνη τους εργατικούς αγώνες των Λαυριωτών. Τώρα δεν μπορούμε πια. «Απαγορεύεται». Τα ΜΑΤ έχουν έρθει πιο κοντά μας. Τόσο, που ο εχθρός έχει γίνει «φίλος». Οι γυναίκες τούς πλησιάζουν και τους λένε να τις αφήσουν να βολτάρουν στον δρόμο, τον δημόσιο δρόμο. Όχι, «απαγορεύεται». Γίνονται «τζαρτζαρίσματα». Σκάνε δυναμιτάκια. Ακούγονται θόρυβοι. Μπορεί να είναι δακρυγόνα. Μπορεί μολότοφ. Φόβος. Για τραυματίες, ακόμα και για νεκρούς. Αλλά μαζί και νοσταλγία, και ελπίδα, ότι μπορεί να γίνει πάλι κάτι τόσο μεγάλο, όπως παλιά. Και τότε δεν υπάρχει φόβος. Δεν απορώ πια για τη γενναιότητα των γέρων και των μανάδων της Κερατέας. Δεν σκέφτομαι τη βία. Δεν ακούω τις εκρήξεις και τις φωνές. Ο αγώνας αυτός «είναι ιερός». Μαγνήτης. Φάρος.

Μια κοινωνία που παλεύει χωρίς να στηρίζεται πουθενά. Ούτε σε «νόμους», ούτε σε «σωτήρες», ούτε σε «κόμματα». Με την προδοσία και τη συκοφαντία πίσω από την πλάτη της. Μια κοινωνία που αυτοοργανώνεται. Που αυτοπροστατεύεται. Με αλληλεγγύη ο ένας για τον άλλον. Με την αμετάκλητη απόφασή της να πάρει τα πράγματα στα χέρια της αναβιώνοντας παλιές, ξεχασμένες αξίες. Μια κοινωνία με θύματα. Τραυματισμούς, προπηλακισμούς, εισβολές σε σπίτια, ξυλοδαρμούς, συλλήψεις νέων παιδιών, κακουργιοδικεία. Μια κοινωνία που έχει ξεπεράσει το δίλημμα της «βίας» ή της «μη βίας». Πιστή στον σκοπό της, να πάρει την ελευθερία των αποφάσεων στα χέρια της.

Και ο φόβος; Και η βία; Τίποτα. Γιατί ο δρόμος της επανάστασης είναι μονόδρομος. Και δεν είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα.


Υ.Γ. - 70 ημέρες παιδιά, συνεχίζουμε...