Τα ΜΑΤ έφυγαν, το πρόβλημα όχι - 10 χρόνια μετά

Δέκα χρόνια πέρασαν από την αποχώρηση των ΜΑΤ. Δέκα χρόνια από την πρώτη μεγάλη νίκη στον πολυετή αγώνα του τόπου μας έγινε πραγματικότητα. Οι κάτοικοι έκαναν το χρέος τους και υπερασπίστηκαν την πόλη τους μαζί με εκείνους που πίστεψαν στο δίκαιο του αγώνα και προσέφεραν τη βοήθειά τους. Μετά από 128 ημέρες πολιορκίας "το κράτος ηττήθηκε" (κατά Πορτοσάλτε) και τα ΜΑΤ αποχώρησαν χωρίς αποτέλεσμα, χωρίς να "πέσει η πόλη". 

Ακολούθησαν και άλλες νίκες:

• Η απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών τον Ιούνιο του 2011, η οποία αποτέλεσε τη μεγαλύτερη νομική δικαίωση του Αγώνα, μετά και από τις αποφάσεις του Ειρηνοδικείου Λαυρίου. Ήταν το κύριο υπερασπιστικό εργαλείο τόσο στις δίκες όσο και τις διοικητικές πράξεις που ακολούθησαν. 
• Η διάλυση της Kοινοπραξίας ΧΥΤΑ Κερατέας την άνοιξη του 2015.  
  
• Η αθώωση και των 40 κατηγορουμένων! 

Γράφαμε το μεσημέρι της 18ης Απριλίου 2011: "Είναι ένα θετικό βήμα η εξέλιξη αυτή, αλλά μέχρι την οριστική λύση του προβλήματος, είμαστε σε επιφυλακή...",

Αυτό συμβαίνει και σήμερα.

«Αυτό που δεν έχουμε κάνει μέχρι σήμερα είναι να κάτσουμε και να συζητήσουμε ΛΟΓΙΚΑ για το ποιο ήταν το αποτέλεσμα του αγώνα, τι καταφέραμε, μα περισσότερο ποια ήταν τα λάθη που κάναμε και ποιοι είναι οι νέοι στόχοι που πρέπει να θέσουμε...» Τα ΜΑΤ έφυγαν, το πρόβλημα όχι..., antixyta 23.04.2012.

Αυτή η συζήτηση δεν έγινε ποτέ από τους ανθρώπους που έπρεπε να συμμετέχουν.

Οι κυβερνήσεις, το παρακράτος και οι εργολάβοι έχουν την πολυτέλεια του χρόνου και προγραμματίζουν χρόνια μπροστά. Με εξαίρεση κάποια πολιτικά πρόσωπα, που μπορεί να εμφανιστούν με ρεβανσιστικές διαθέσεις στο μέλλον (λόγω του πολιτικού κόστους), λειτουργούν ψυχρά, χωρίς συναισθηματισμούς και είναι προσηλωμένοι στο να επιτευχθεί ο στόχος. Έχουν εφεδρικές λύσεις και στη δική μας περίπτωση το Plan B ήταν η «αντιπρόταση του δήμου». Και μπορεί κάποιοι φίλοι συναγωνιστές, με καλή διάθεση, να πίστεψαν πως αυτή ήταν η καλύτερη λύση, είναι βέβαιο όμως πως σήμερα αντιλαμβάνονται πως δεν υπήρχε καμία πρόθεση από την κυβέρνηση και την περιφέρεια για κάτι τέτοιο. Ο σκοπός τους (κυβέρνησης, περιφέρειας, εργολάβων) ήταν να ξεφύγουν από τη δύσκολη θέση, να μας διχάσουν και να κερδίσουν χρόνο ώστε να επανέλθουν στον αρχικό τους σχεδιασμό, όταν οι συνθήκες τους το επέτρεπαν. (... οι ίδιες πηγές εκτιμούν ότι με αυτή την πρόταση θα κοπάσουν οι αντιδράσεις και εν καιρώ θα επανέλθει στο προσκήνιο το Οβριόκαστρο ως μοναδική υλοποιήσιμη «λύση») Στα σκουπίδια και ο νόμος, Ελευθεροτυπία 27.01.2013.

Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε επικοινωνιακά τεχνάσματα για βγει από το δικό της αδιέξοδο. Με αυτό τον τρόπο μετέφερε την ευθύνη για λύση, σε μία πόλη που παράγει το 0,4% των απορριμμάτων της Αττικής, χωρίς αλλαγή του σχεδιασμού και χωρίς συμμετοχή όλων των υπόλοιπων δήμων της Αττικής. Το ερώτημα "τι θα κάνετε με τα δικά σας απορρίμματα;" αφορούσε μόνο εμάς, κανέναν άλλο. Επικοινωνιακός εκβιασμός...

Μπορούν τα δακρυγόνα και η βία των ΜΑΤ να μετατεθούν σε ένα τραπέζι συζητήσεων; Δυστυχώς ναι… "Θα περάσει με τον παλιό δικό μας τρόπο…" Η λύση για τα σκουπίδια είναι μια συνολική υπόθεση και η κυβέρνηση προσπαθεί, ρίχνοντας δακρυγόνα πάλι στους Κερατιώτες έτσι ώστε να μη βλέπουν, να τους εγκλωβίσει σε περιορισμό. Είναι σαν να πρόκειται για κάποιο συνεργείο που έχει τα εργαλεία να λέει σε κάποιον «μόνος σου θα φτιάξεις το αυτοκίνητό σου, αλλά δεν θα έχεις και πρόσβαση στα εργαλεία...» (Απόψεις - Νίκη ή συνέχεια σε επίπεδο επικοινωνίας; 09.05.2011)

Ακόμα και με την ψήφιση της «τροπολογίας της ντροπής» (O σγουρός, ο βλάχος κι η τροπολογία της ντροπής...), δεν κράτησαν ούτε τα προσχήματα. Ο βουλευτής Βλάχος, που στο παρελθόν είχε δηλώσει πως «δεν μπορεί να αλλάξει η χωροθέτηση παρά μόνο να συρρικνωθούν τα στρέμματα της εγκατάστασης και να δρομολογηθεί μία αλλαγή στον τρόπο διαχείρισης...» (18/09/2009 εφημερίδα ΑΤΤΙΚΟ ΒΗΜΑ), δεν ήταν μόνο ο εισηγητής της ΝΔ για την περίφημη τροπολογία, αλλά και ο συντάκτης της! Οι Φοβόλες, τα λατομεία Κυριακού και ο Γ. Βλάχος (notioanatolika.gr, 04.02.2013). Δηλαδή, εκείνος που στο παρελθόν δήλωνε πως δεν μπορεί να αλλάξει η χωροθέτηση, εισηγείται και συντάσσει τροπολογία για την αλλαγή χωροθέτησης! Ο τότε περιφερειάρχης Σγουρός «τίμησε» κι αυτός τις δεσμεύσεις του, όπου μεταξύ άλλων, προχώρησε στην χορήγηση της 6ης Παράτασης προθεσμίας εκτέλεσης των εργασιών στο έργο: «ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΧΩΡΟΥ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΤΑΦΗΣ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ ΣΤΗΝ Ο.Ε.Δ.Α. ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ "ΒΡΑΓΟΝΙ" ΚΕΡΑΤΕΑΣ-ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ» τον Ιούλιο του 2014 κι ενώ είχε ηττηθεί στις εκλογές του προηγούμενου Μαΐου. Συντονισμένη υποκρισία και συνεχής κοροϊδία!!! 

Πώς όμως φτάσαμε σήμερα να βρισκόμαστε ξανά σε θέσεις μάχης, ενώ το έργο κηρύχθηκε παράνομο με τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις και ακυρώθηκε στην πράξη με τη διάλυση της κοινοπραξίας; Πρώτα απ' όλα, οι ίδιοι άνθρωποι βρίσκονται στις ίδιες θέσεις. Οι μελετητικές εταιρείες που έκαναν το σχεδιασμό του 2003 συμβουλεύουν σήμερα τον περιφερειάρχη Πατούλη. Οι ίδιοι βουλευτές, οι ίδιοι παράγοντες επιμένουν και προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Εδώ οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στην πηγή του, που δεν είναι άλλη από το Γραφείο Δημάρχου τα τελευταία 10 χρόνια. Δεν είναι μόνο η δουλικότητα που δείχνουν στην εκάστοτε κυβέρνηση και στον εκάστοτε περιφερειάρχη, αλλά και η διγλωσσία τους. Άλλα λένε στον κόσμο, άλλα αποφασίζουν και για άλλα συζητούν μόλις περάσουν την Αγία Τριάδα, εκφράζοντας "υποτίθεται" την κοινωνία, η οποία δεν έχει ιδέα. Η στάση τους αυτή δημιουργεί την εικόνα ότι "αυτοί τα θέλουν" και ανοίγει την όρεξη στα αρπακτικά.

ΑΡΚΕΤΑ! 

Ως εδώ η κοροϊδία! 

Εμείς είμαστε εδώ!

Είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τα εκβιαστικά διλήμματα που θα ακουστούν από τα "επίσημα χείλη" και είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε τον τόπο μας με όποιον τρόπο απαιτήσουν οι συνθήκες.

Ευχόμαστε αυτή η φωτογραφία του καλοκαιριού του 2010 να μην αποδειχθεί προφητική.

Ο δήμαρχος Λουκάς στα εγκαίνια εγκατάστασης επεξεργασίας απορριμμάτων της ΗΛΕΚΤΩΡ στην Κύπρο. Στην πρώτη σειρά από αριστερά οι κύριοι Λεωνίδας Μπόμπολας και Αθανάσιος Κατρής της εταιρείας ΗΛΕΚΤΩΡ.

«Μην καταδέχεσαι να ρωτάς:"Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;"Πολέμα!

Νίκος Καζαντζάκης

ΚΕΡΑΤΕΑ ΟΚΤΩ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ: ΜΝΗΜΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΛΗΘΕΙΑ

Την Τρίτη 11 Δεκεμβρίου συμπληρώνονται 8 χρόνια από την εισβολή κυβέρνησης, περιφέρειας, αστυνομίας και εργολάβων στον τόπο μας. Ήταν η αρχή των 128 ημερών που ακολούθησαν μέχρι την αποχώρηση των αστυνομικών δυνάμεων. Μία σημαντική ημέρα για τον τόπο μας και την ιστορία του, που ποτέ δεν θα σβήσει από τη μνήμη μας. Το "Άπαρτο Κάστρο" θα ανοίξει την Τρίτη το βράδυ τις φιλόξενες πόρτες του και θα μας υποδεχθεί για να ζωντανέψουμε ξανά μία βραδιά στο μπλόκο. Θα φέρουμε ξανά στη μνήμη μας τα γεγονότα, θα ενημερωθούμε για τις δίκες που πλησιάζουν στο τέλος τους και την εξέλιξη του Αγώνα μέχρι σήμερα και θα περάσουμε μία βραδιά με όλα τα καλά μίας καλής παρέας. Η καθεμία και ο καθένας φέρνει ότι μπορεί, όπως και τότε. Ραντεβού την Τρίτη το βράδυ στο "Άπαρτο Κάστρο".

 

Έργο του Δημήτρη Πετράκου

Με ελάχιστες παρεμβάσεις ακολουθεί το κείμενο από το 2012.

Μνήμη σημαίνει Αλήθεια. 

 

Γιατί Αλήθεια σημαίνει ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΗΘΗ 

 

Η 11η Δεκεμβρίου είναι για εμάς μία ημέρα μνήμης, μία ημέρα αλήθειας. 

 

Και οι μνήμες που κουβαλάμε είναι πολλές, άλλες τόσες και οι αλήθειες.

 

• Μνήμη είναι οι σειρήνες να ηχούν στις 4 το πρωί.
• Μνήμη είναι η εισβολή μέσα σε κρύο και σε χιόνι στις 4 το πρωί.
• Μνήμη είναι τα χημικά σε μπαλκόνια, αυλές και παιδικές χαρές. 
• Μνήμη είναι οι ευθείες βολές, οι πλαστικές σφαίρες και η άγρια καταστολή.
• Μνήμη είναι η αδιάκριτη βία, αποτέλεσμα της διαταγής: «Ότι στέκεται σε δύο πόδια, γαμήστε το».
• Μνήμη είναι η «δολοφονική» επιχείρηση στο μπλόκο του Λαυρίου, όπου έκαψαν και έδειραν χωρίς οίκτο.
• Μνήμη είναι η έγκυος γυναίκα που απέβαλλε.
• Μνήμη είναι εκείνη η γριούλα στη Φειδίου που πνιγόταν από τα χημικά (όπως και οι υπόλοιποι ηλικιωμένοι και παιδιά) κι ευχόμαστε ο γιος της να μην ξέχασε.
• Μνήμη είναι οι 40 κατηγορούμενοι ως μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης.
• Μνήμη είναι πως οι πρώτοι τρεις απαλλαχθήκαν απ' τις κατηγορίες πριν φτάσουν σε δίκη.
• Μνήμη είναι η αθώωση των 39 από αυτών μέχρι σήμερα.
• Μνήμη θα είναι σε λίγο καιρό και η αθώωση του 40ού.
• Μνήμη είναι οι εκατοντάδες τραυματίες.
• Μνήμη είναι πως με τρεις δικαστικές αποφάσεις κηρύχθηκε παράνομη αυτή η εισβολή.
• Μνήμη είναι ότι το κράτος αγνόησε αυτές τις αποφάσεις.
• Μνήμη είναι η καταστροφή από τα ματ της περιουσίας των κατοίκων.
• Μνήμη είναι τα 7 εκατομμύρια ευρώ που κατασπατάλησε το κράτος τις 128 ημέρες, για τη φύλαξη 3 μηχανήματα ιδιωτών.
• Μνήμη είναι πως ούτε αυτό κατάφεραν.
• Μνήμη είναι τα ψέματα των ραγκούση, παπακωνσταντίνου, λιακόπουλου, παπουτσή, τζάκρη.
• Μνήμη είναι πως όλοι εκείνοι πέρασαν στη λήθη.
• Μνήμη είναι τα ψέματα του σγουρού.
• Μνήμη είναι η συμπόρευση των μμε με την κυβερνητική γραμμή και η εναντίον μας προπαγάνδα τους.
• Μνήμη είναι η αυθόρμητη αντίδραση, η πίστη και η ανιδιοτελής προσφορά των κατοίκων.
• Μνήμη είναι όλα αυτά τα όμορφα που αναδείχθηκαν αυτές τις 128 ημέρες.
• Μνήμη είναι ότι κόμματα, παρατάξεις, συντεχνίες, προσωπικά και όλα εκείνα που χωρίζουν τους ανθρώπους έμειναν στην άκρη.
• Μνήμη είναι η μάνα που ενώ κρατούσε το μπλόκο ζωντανό όλη την ημέρα, μαγείρευε και έφερνε φαγητό στα παιδιά της στις 2 τη νύχτα.
• Μνήμη είναι οι πάντα χαμογελαστοί και αποφασισμένοι, ακόμα και για θάνατο, γέροντες.
• Μνήμη είναι η δημιουργική στάση και το τσαγανό των μικρών παιδιών, μαθητών και μαθητριών.
• Μνήμη είναι το ότι κανείς δεν φοβήθηκε τη σύγκρουση.
• Μνήμη είναι ότι κάποιοι στάθηκαν στις πρώτες γραμμές του αγώνα ρισκάροντας τη σωματική τους ακεραιότητα, ακόμα και την ίδια τους τη ζωή. Και θα το ξανακάνουν.
• Μνήμη είναι ότι αυτή η μάχη κερδήθηκε γιατί ο καθένας έκανε αυτό που έπρεπε και μπορούσε καταθέτοντας όλη την ψυχή του.
• Μνήμη είναι η αλληλεγγύη που εισπράχθηκε από παντού.
• Μνήμη είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη και να μην τα επαναλαμβάνουμε. Κάποιοι στα «ψηλά» δεν το έχουν καταλάβει και πράττουν ακριβώς το αντίθετο.
• Μνήμη είναι τους ελάχιστους ιδιοτελείς να τους παραμερίζουμε. Είναι εκείνοι που ανοίγουν τις κερκόπορτες. 
• Μνήμη είναι τα εργοστάσια "χειρουργεία" και οι θέσεις εργασίας που υπόσχονταν σε αυτά.
• Μνήμη είναι να ετοιμαζόμαστε για τη συνέχεια. Τίποτα δεν τελείωσε κι όποιος επαναπαύεται και ξεχνά η ιστορία δείχνει πως στο τέλος τιμωρείται.
• Μνήμη είναι να σεβόμαστε και να νιώθουμε δέος που αποτελούμε κομμάτι ενός κινήματος που μας ξεπέρασε όλους.
• Μνήμη είναι το ότι ήρθαμε κοντά και δεν θα αφήσουμε κανέναν να μας χωρίσει.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ 

Ο Δήμος, πάντα μπροστάρης στον Αγώνα και τη διατήρηση της μνήμης, διοργανώνει παράλληλες εκδηλώσεις. Δείτε τις προσκλήσεις κάνοντας κλικ εδώ και εδώ.

Επίσης, η Δημοτική Τοπική Οργάνωση Νέας Δημοκρατίας Λαυρεωτικής διοργανώνει τη δική της εκδήλωση για την επέτειο. Δείτε το πρόγραμμα κάνοντας κλικ εδώ.

1ος ΟΡΕΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΡΟΜΟΥ ΟΒΡΙΟΚΑΣΤΡΟΥ ΚΕΡΑΤΕΑΣ

Μία επιθυμία που υπήρχε εδώ και πολύ καιρό, γίνεται επιτέλους πραγματικότητα. Ο 1ος  Ορεινός Αγώνας Δρόμου Οβριοκάστρου είναι γεγονός, χάρη στην επιμονή και το «τρέξιμο» από τους S Runners. Συνδιοργανωτές είναι ο Αναπτυξιακός Σύνδεσμος Λαυρεωτικής και ο Δήμος Λαυρεωτικής με χορηγούς - συμπαραστάτες πολλές επιχειρήσεις απ’ την περιοχή και όχι μόνο. Λεπτομέρειες για τον αγώνα θα βρείτε στη σελίδα των S RUNNERS στο facebook, στις δρομικές και τοπικές ιστοσελίδες.

Η διοργάνωση του αγώνα είναι σημαντική όχι μόνο γιατί αναδεικνύει έναν χώρο και την προσπάθεια που έγινε από μία ολόκληρη κοινωνία να παραμείνει όπως είναι, αλλά και γιατί έχει κοινωνικό χαρακτήρα. Το Σάββατο στα πλαίσια υποστήριξης του αγώνα με τη συναυλία που διοργανώνει ο Αναπτυξιακός Σύνδεσμος Λαυρεωτικής με τους Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο και Λευτέρη Ελευθερίου, θα εγγράφονται εθελοντές πυροπροστασίας και ανήμερα του αγώνα γινόμαστε όλοι εθελοντές δότες μυελού των οστών με τον Σύλλογο Όραμα Ελπίδας.

Αν ο αγώνας γινόταν στον υπό κατάληψη χώρο από τα ΜΑΤ την άνοιξη του 2011 η περιγραφή του θα ήταν κάπως έτσι:

«Ο αγώνας ξεκινά από το Άπαρτο Κάστρο. Εκεί βρίσκουμε ανθρώπους όλων των ηλικιών χαρούμενους και φιλόξενους. Βλέπουμε στους τοίχους φωτογραφίες, δημοσιεύματα και σε περίοπτη θέση το ασφαλητολόγιο, με τα πρόσωπα των γνωστών αγνώστων που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Η έντονη μυρωδιά και το τσούξιμο στα μάτια από τα χημικά μπορεί να μας δυσκολέψει αλλά συνηθίζεται εύκολα. 

Στο 1ο χιλιόμετρο διασχίζουμε το ΒΙΟΠΑ, περνάμε από το χωράφι που έβαζε το μποστάνι του ο μακαρίτης ο μπάρμπα Κώστας ο Σκατσίλας και φτάνουμε στο γεφυράκι που από πάνω του βρίσκεται ο αυθαίρετος οικισμός των ΜΑΤ, η Μάτεζα. Προσπεράστε τις διμοιρίες και τα άλλα σκουπίδια και περνώντας κάτω από τη γέφυρα θα συναντήσετε το ποταμάκι της Ντάρδεζας. Εκεί θα βλέπατε το μεγάλο αρδευτικό έργο του τότε «deputy mayor» που θα ένωνε τους δύο βιολογικούς, όπου το νερό από τον βιολογικό του Λαυρίου θα «ανηφόριζε» (με τεχνολογία αντιβαρύτητας) για να συναντήσει εκείνο της Κερατέας και μαζί θα άρδευαν τον «χαρισματικό κάμπο της Λαυρεωτικής». Οι μελέτες χάθηκαν, οι προθεσμίες περασαν και από τότε έχει μόνο ξηρασία. Πείτε μονάχα ένα γεια στις νεροχελώνες καθώς περνάτε. 

Στρίβουμε αριστερά μετά το ποτάμι και πάμε ευθεία, όπου περνάμε το πηγάδι του Πολύζου, αδιαφορούμε για το περιπολικό και συνεχίζουμε κάνοντας δεξιά αναστροφή. Αφού περάσουμε τα σπίτια του Ορνεράκη και του Κασόλα ξαναβγαίνουμε στην οδό Οβριοκάστρου και πιάνουμε τον ανήφορο. Στα 100 περίπου μέτρα τα παιδιά της ΟΠΚΕ μας καλωσορίζουν στο Studio 54 και αφού δείξουμε ταυτότητα συνεχίζουμε. Ο Στέφανος ο Αττάρτ, πάντα χαμογελαστός, μας προσφέρει καλούδια, περνάμε τα τελευταία σπίτια και μετά τις μικρές στάνες του Παπαγιάννη και του Μπάτρη φτάνουμε στα απομεινάρια του 1ου φυλακίου, όπου αντί να μπουν μέσα τα όργανα της τάξης για να ζεσταθούν, προτίμησαν να το διαλύσουν και να κάψουν τα ξύλα έξω!!! 

Αφού περάσουμε την χαράδρα και το υδατόρεμα Μουζάκι θα φτάσουμε στα επόμενα φυλάκια, εκεί που γίνονταν τα Φεστιβάλ Οβριοκάστρου. Καμένα και αυτά όπως και το προηγούμενο. Φτάνοντας στην κορυφή του λόφου θα συναντήσουμε τρία απαρχαιωμένα μηχανήματα του εργολάβου τα οποία πήραν φωτιά ένα βράδυ του Μαρτίου με χιονιά. Η διμοιρία που τα «πρόσεχε» δεν κατάλαβε τίποτα, αφού τα παιδιά είχαν πάρτι γενεθλίων εκείνη τη βραδιά. Από εκεί ξεκινάμε το κατηφορικό κομμάτι των Βιλλίων που θα μας οδηγήσει στο Τογάνι. Στον «Τρελό» θα κάνουμε δεξιά, θα μπούμε στη Νόκα και θα συνεχίσουμε προς Ντάρδεζα. Κοντά στο πηγάδι του «Καλόγερου» θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί γιατί στο μπλόκο της αστυνομίας θα μας ζητηθεί εκ νέου ταυτότητα. Λίγα μέτρα μετά φτάνουμε ξανά στο γεφυράκι, προσπερνάμε τα ίδια σκουπίδια και μπαίνουμε στο τελευταίο χιλιόμετρο στο ΒΙΟΠΑ για να τερματίσουμε στο Άπαρτο…»

Κάπως έτσι θα ήταν μία σύντομη περιγραφή του αγώνα αν γινόταν την άνοιξη του 2011…  

Το Άπαρτο, οι χαρούμενοι και φιλόξενοι άνθρωποι, η γέφυρα, το ποτάμι και οι νεροχελώνες, οι άνθρωποι του Οβριοκάστρου, η φύση και οι μνήμες είναι και σήμερα εκεί. Θα είναι πάντα εκεί. 

Καλή επιτυχία στους συμμετέχοντες. Να απολαύσουν τον αγώνα και να φτάσουν όλοι υγιείς στον τερματισμό… 

Υ.Γ. - Στον τερματισμό θα βρίσκονται «οι απόντες και κάποιοι από εκείνους που ήθελαν να ξεχάσουμε». Γραβατωμένοι και πάντα έτοιμοι να κλέψουν δημοσιότητα, θα είναι εκεί να δώσουν μετάλλια και βραβεία, να ποζάρουν και να αυτοφωτογραφηθούν. Να δείξουν κι αυτοί ότι έκαναν κάτι. 

Θα τους καταλάβετε εύκολα. 

Γυρίστε τους την πλάτη…

Κερατέα 18 Απριλίου 2011: Η ήττα και η φυγή των βαρβάρων

«… με στρατηγική και ευστροφία να οδηγήσουμε τους βαρβάρους σε ακόμα μία ήττα, σε ακόμα μία φυγή…»

Τα λόγια αυτά του καλού φίλου π. Μιχαήλ στις αρχές του 2010, από το κλείσιμο της ομιλίας του στο Συμπόσιο για τον Θεμιστοκλή, έδειχναν τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε για να αντιμετωπίσουμε τον αντίπαλο που βρισκόταν προ των πυλών. Τη Μεγάλη Δευτέρα 18 Απριλίου 2011 οι σύγχρονοι βάρβαροι, που για 128 ημέρες είχαν κάνει κατάληψη στον τόπο μας, αποδέχτηκαν την ήττα τους και τράπηκαν σε φυγή.

Επτά χρόνια έχουν περάσει από την αποχώρηση των αστυνομικών δυνάμεων, στη διάρκεια των οποίων μεσολάβησαν πολλά. Ο Αγώνας πήρε άλλη κατεύθυνση.

Αρχικά, κύριο μέλημα ήταν να διατηρηθεί η ενότητα των κατοίκων της Κερατέας, η οποία κινδύνευε. Η ύστατη προσπάθεια κυβερνώντων και εργολάβων να διχάσουν την κοινωνία, αν και στην αρχή φάνηκε πως μπορούσε να πετύχει, απέτυχε παταγωδώς. Είναι πολύ εύκολο να διακρίνει ο οποιοσδήποτε τον εμπαιγμό, αφού Κυβέρνηση και Περιφέρεια δεν κράτησαν ούτε τα προσχήματα. Οι όποιες προσπάθειες για «άλλες λύσεις» ενάντια στη νικηφόρα εξέλιξη του Αγώνα έπεσαν στο κενό. Αυτό που επιθυμούσαν ήταν ο διχασμός της κοινωνίας και να κερδίσουν χρόνο. Δεν κατάφεραν τίποτα από τα δύο.  Η ιστορία έχει καταγραφεί και σύντομα θα αποδοθεί στην κοινωνία της Κερατέας.

Στη συνέχεια, χρειάστηκε να επιστρατεφθούν τα συστατικά-αποστάγματα εμπειρίας που είχαν χρησιμοποιηθεί κατά τους προηγούμενους μήνες στα μπλόκα: επιμονή, υπομονή, στρατηγική, αλληλεγγύη, προκειμένου να φτάσουμε στο τέλος του "ανηφορικού δρόμου" των δικαστικών αγώνων. Επετεύχθη και αυτό σε ικανοποιητικό βαθμό, όχι όμως στο μέγεθος που οφείλαμε τόσο απέναντι στον Αγώνα που είχε προηγηθεί, όσο και στους κατηγορούμενους και τις οικογένειές τους. Υπάρχουν σοβαρές δικαιολογίες γιατί συνέβη αυτό, υπάρχουν, ωστόσο, και σοβαρές ευθύνες σε όλους μας, τόσο ατομικά, όσο και συνολικά. Μπορούσαμε καλύτερα και πιο μαζικά.

Τέλος, υπάρχουν και άλλα γεγονότα και μεμονωμένες προσπάθειες συμπολιτών μας και μη, που βοήθησαν σε διάφορους τομείς και όρισαν με την στάση τους τις εξελίξεις. Η ιστορία τους έχει καταγράψει και θα τους αναδείξει στο μέλλον.

Μερικές σημαντικές στιγμές από τις 18 Απριλίου 2011 και μετά είναι οι εξής:

• Η αποχώρηση των αστυνομικών δυνάμεων αυτή καθεαυτή σήμανε την αρχή του τέλους της ομηρίας και στοχοποίησης του τόπου μας. Καταγράφηκε στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας ότι όταν ένας Αγώνας είναι δίκαιος, μαζικός και αντέχει στον χρόνο, θα δικαιωθεί.

• Η απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών τον Ιούνιο του 2011, η οποία αποτέλεσε τη μεγαλύτερη νομική δικαίωση του Αγώνα, μετά και από τις αποφάσεις του Ειρηνοδικείου Λαυρίου. Ήταν το κύριο υπερασπιστικό εργαλείο τόσο στις δίκες όσο και τις διοικητικές πράξεις που ακολούθησαν.

• Η διάλυση της Kοινοπραξίας ΧΥΤΑ Κερατέας την άνοιξη του 2015. 

• Από τους 40 και πλέον κατηγορούμενους με εκατοντάδες κατηγορίες (οι περισσότερες κακουργηματικές) αθωώθηκαν όλοι, εκτός από 4 που θα δικαστούν εκ νέου στο Εφετείο.

• Η "σπορά" που έγινε τότε. Η σπορά που έχει αρχίσει να καρποφορεί και είναι έτοιμη να ορίσει το μέλλον της πάνω στις διδαχές του Αγώνα.

Υπάρχει συνέχεια…

Υ.Γ. – Ο Δήμος Λαυρεωτικής, για άλλη μία φορά, στάθηκε μπροστάρης και τίμησε αυτή την μεγάλη ημέρα και τoν Αγώνα των κατοίκων της Κερατέας. Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων θα το βρείτε εδώ και το μήνυμα του δημάρχου για την επέτειο εδώ.

ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΑΝ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ

Ολοκληρώθηκε χθες, Πέμπτη 15 Μαρτίου 2018, η τελευταία δίκη που αφορούσε τον Αγώνα των 128 ημερών. Η διαδικασία ξεκίνησε στις 6 Μαρτίου και συνεχίστηκε την επόμενη ημέρα, με μόνη εκκρεμότητα την ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου. Έξι συμπολίτες μας που είχαν συλληφθεί τον Δεκέμβριο του 2010 ήταν κατηγορούμενοι.

Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, οι μάρτυρες κατηγορίας έπεσαν, ως συνήθως, σε αντιφάσεις. Ένας εξ αυτών κατέθεσε πως "είχε τραυματική εμπειρία στην Κερατέα". Ήταν επιθετικός απέναντι στους κατηγορουμένους και εριστικός με τους συνηγόρους υπεράσπισης. Με την κατάθεση άλλου μάρτυρα κατηγορίας εννοήθηκε πως άλλοι κάνουν τις συλλήψεις "στο σωρό" και άλλοι υπογράφουν τις καταθέσεις την επόμενη ημέρα, προσθέτοντας επιπλέον κατηγορίες. Με την εμπειρία μας από όλα τα δικαστήρια αποδεικνύεται πως άλλοι έρχονται και ως μάρτυρες...

Η υπερασπιστική γραμμή ήταν εξαιρετική. Απέδειξε την αθωότητα των κατηγορουμένων με στοιχεία, έθεσε το γενικό πλαίσιο του Αγώνα και ανέδειξε το δίκαιο των κατοίκων. Οι δικαστικές αποφάσεις που αποδεικνύουν την παρανομία από πλευράς εργολάβων και κράτους αλλά και επιπλέον στοιχεία που αναδεικνύουν τη βιαιότητα των αστυνομικών δυνάμεων κατατέθηκαν στο δικαστήριο. Οι μάρτυρες υπεράσπισης κατέρριψαν τις μαρτυρίες των αστυνομικών και ανέδειξαν την αθωότητα των κατηγορουμένων. Η στάση των παιδιών ήταν αξιοπρεπής και υπερασπίστηκαν τόσο τον εαυτό τους όσο και τον Αγώνα.

Η εισαγγελέας πρότεινε την απαλλαγή από όλες τις κατηγορίες για τους πέντε κατηγορουμένους ενώ για τον έκτο πρότεινε την απαλλαγή του για τις κακουργηματικές πράξεις που του αποδίδονταν, αλλά ζήτησε να κριθεί ένοχος για κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα.

Χθες το μεσημέρι ανακοινώθηκε η απόφαση και το δικαστήριο αποφάσισε, σε μεγάλο βαθμό, κόντρα στην πρόταση της εισαγγελέως και κόντρα στη λογική. Οι τρεις συμπολίτες μας κρίθηκαν αθώοι για όλες τις κατηγορίες. Οι υπόλοιποι τρεις κρίθηκαν ένοχοι και τους επιβλήθηκαν οι ποινές των 3 χρόνων και 11 μηνών στον έναν και των 3 χρόνων και 8 μηνών στους άλλους δύο. Οι ποινές είναι με αναστολή και ασκήθηκε έφεση και από τους τρεις. Καταδικάστηκαν για μία ψήφο, καθώς το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας μεταξύ δικαστών και ενόρκων ήταν 4 – 3 και για τους τρεις.

Κατά τη διάρκεια των επτά ετών, που μπαινοβγαίνουμε στα δικαστήρια, έχουμε συναντήσει "εχθρικές" έδρες, αλλά στο τέλος το αποτέλεσμα ήταν πάντα θετικό και είχε να κάνει με την εξέλιξη της διαδικασίας και όχι με μία ενδεχόμενη προκατάληψη ή κακή διάθεση των δικαστών. Απ' ότι φάνηκε σε αυτή τη δίκη, το δικαστήριο από όλη τη διαδικασία το μόνο που κράτησε ήταν οι μαρτυρίες των δύο αστυνομικών. Τίποτε άλλο!!! Η εισαγγελέας, έκπληκτη όπως όλοι, δήλωσε "Τι ποινή μου ζητάτε να προτείνω από τη στιγμή που έχω ζητήσει την απαλλαγή από τις κατηγορίες;", ζητώντας, στο τέλος, τις χαμηλότερες που μπορούσαν να επιβληθούν. Εντύπωση έκανε και η στάση της προέδρου, η οποία ήταν η μοναδική μειοψηφούσα στην αθώωση των τριών και στο τέλος, αφού ολοκληρώθηκε η δίκη, απευθυνόμενη στους τρεις που επέβαλλε ποινή είπε πως τώρα μπορούν να πάνε σε σοφότερο δικαστήριο για να τους κρίνει!!!  Αποδεικνύεται πως κάποιοι εκ των δικαστών, ευτυχώς ελάχιστοι, κρίνοντας από τα δικά μας βιώματα, έχουν μεγάλη απόσταση από την κοινωνία…

Μετά από επτά χρόνια έκλεισε ένας κύκλος πρωτόδικων κρίσεων για 40 και πλέον συμπολίτες μας, οι περισσότεροι εκ των οποίων βρέθηκαν κατηγορούμενοι με βαριές κακουργηματικές πράξεις. Η συντριπτική πλειονότητα αθωώθηκε και μόνο τέσσερις θα βρεθούν στο Εφετείο. Τα συμπεράσματα από αυτή την επταετή εμπειρία θα τα αναλύσουμε εν καιρώ. Σημασία έχει πως και μέσα από αυτή την δοκιμασία αναδείχθηκε το δίκαιο του Αγώνα μας, βγήκαμε νικητές και σοφότεροι και πως έχουμε υποχρέωση να προετοιμαστούμε για τη συνέχεια. Ο ρεβανσισμός και το μίσος που εισπράξαμε από μερίδα των αστυνομικών μάς πείσμωσε ακόμα περισσότερο. Φαίνεται πως μερίδα της υπηρεσίας που προσφέρει στην κοινωνία είναι να καταστρέφει τις ζωές ανθρώπων που συνέλαβε στο σωρό και αυτό το υποστηρίζει με μεγάλο πάθος. Τον ίδιο ρεβανσισμό και μίσος εισπράττουμε και από μερίδα του πολιτικού κόσμου που περιμένει την κατάλληλη στιγμή...

Θα μας βρουν ξανά μπροστά τους...

Καλή δύναμη στα αδέλφια μας...

Συνεχίζουμε...

Με αφορμή την Μαύρη Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Είναι κάποιες ημερομηνίες που μας έχουν στιγματίσει. Η 8η και η 9η Φεβρουαρίου 2011 είναι δύο ημέρες πολύ σημαντικές για όσους τις βιώσαμε και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του Αγώνα. Τόσο η εισβολή των ΜΑΤ μέσα στην Κερατέα όσο και η μεγαλειώδης συγκέντρωση χιλιάδων ανθρώπων στην κεντρική πλατεία της Κερατέας και η πορεία προς το μπλόκο που ακολούθησε ήταν δύο κομβικά σημεία στην πορεία των 128 ημερών. Στην ουσία, αποτέλεσαν την αρχή του τέλους της παρουσίας των αστυνομικών δυνάμεων στον τόπο μας. Αυτές οι ημέρες, ωστόσο, αποτελούν μία καλή αφορμή να σκεφτούμε τι κάναμε λάθος. Μία ειλικρινής και ανοικτή συζήτηση που θα αφορούσε τους λανθασμένους χειρισμούς και τις αιτίες που οδήγησαν σε αυτούς είναι απαραίτητη και θα έπρεπε να είχε γίνει καιρό πριν. Αυτό απαιτεί θάρρος και διάθεση αυτοκριτικής από τους εμπλεκομένους. Δυστυχώς, δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα. Όταν ο αντίπαλος είναι ισχυρός, όσο πληγωμένος και αν είναι, ο χρόνος λειτουργεί υπέρ του και πάντα υπάρχει η πιθανότητα να επανέλθει.

Όλα έχουν τελειώσει εδώ και χρόνια;

Νωρίς το πρωί της 21ης Δεκεμβρίου 2017 βρισκόμασταν έξω από το Δημαρχείο Κερατέας. Περιμέναμε το πούλμαν που θα μας μετέφερε στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο. Ήταν η τελευταία ημέρα της δίκης των 7 συμπολιτών μας για τα γεγονότα της 8ης Φεβρουαρίου 2011. Το αποτέλεσμα αυτής της δίκης είναι πλέον γνωστό. Στο διπλανό καφέ μία παρέα από εμάς εξηγούσαμε σε κάποιους περαστικούς και γείτονες το πόσο σημαντική είναι αυτή η δίκη και εκδηλώναμε την αγωνία μας για το αποτέλεσμά της. Τότε, ένας "κύριος" με ύφος παντογνώστη μάς είπε το εξής: «Έλα, μωρέ, πώς κάνετε έτσι; Αφού όλα έχουν τελειώσει εδώ και χρόνια...»

Όλα έχουν τελειώσει, εδώ και χρόνια...

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον εν λόγω "κύριο" γι' αυτή τη φράση, κι ας έχει άδικο. Η άποψη πως «όλα έχουν τελειώσει» επικράτησε αμέσως μετά την αποχώρηση των ΜΑΤ. Καλλιεργήθηκε και επιβλήθηκε στην κοινή γνώμη από την τότε τοπική αρχή και παγιώθηκε από τους μέχρι σήμερα αδιάφορους εκπροσώπους της βασιλόπιτας και του πανηγυριού. Έπρεπε η κοινωνία της Κερατέας να ηρεμήσει, να ησυχάσει, να μην αντιδρά, όχι μόνο να ξεχάσει ότι είχε συμβεί αλλά και να πιστέψει πως όλα είχαν τελειώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Το ευφυολόγημα «Πρέπει να έχουμε πρόταση για τα παιδιά μας που είναι στα δικαστήρια» αποτέλεσε το κύριο επικοινωνιακό επιχείρημα στην προσπάθεια επιβολής στην κοινή γνώμη της αντιπρότασης (Φοβόλες) ως της μόνης επιλογής για την οριστική λύση του προβλήματος. Είναι καταγεγραμμένες τόσο σε συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου όσο και της Συντονιστικής Επιτροπής οι απαξιωτικές τοποθετήσεις των αρμοδίων για τις δικαστικές αποφάσεις του Ειρηνοδικείου Λαυρίου και του Πρωτοδικείου Αθηνών. Αυτές οι αποφάσεις, ωστόσο, αποδεικνύουν ότι το έργο ήταν παράνομο και ότι ο Αγώνας των κατοίκων της Κερατέας ήταν νόμιμος και δίκαιος. Σε όλες τις δίκες μέχρι σήμερα αυτές οι αποφάσεις έχουν αποτελέσει ισχυρό χαρτί στην υπερασπιστική γραμμή και έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην έκβασή τους. Αντιθέτως, σε καμία δεν έχει χρησιμοποιηθεί η αντιπρόταση «για τα παιδιά μας»...

Αυτή η πολιτική επιλογή οδήγησε όχι μόνο στον εφησυχασμό της τοπικής κοινωνίας, αλλά και στη διάλυση των οργάνων της Συντονιστικής και της Γραμματείας, όπως τις ξέραμε μέχρι τότε. Οι λίγοι που επέμειναν να αντιδρούν χαρακτηρίστηκαν το λιγότερο γραφικοί. Η κυβέρνηση και ο Σγουρός πήραν τόσο σοβαρά την αντιπρόταση αυτή, ώστε ο Σγουρός μέσω της οικονομικής επιτροπής της Περιφέρειας Αττικής έδινε συνεχείς παρατάσεις για την κατασκευή του έργου, με τελευταία την 6η παράταση για την κατασκευή του ΧΥΤΑ στην Κερατέα τον Ιούλιο του 2014, κι ενώ είχε ήδη ηττηθεί στις Περιφερειακές Εκλογές ενάμιση μήνα πριν. 

Η μόνη νομοθετική παρέμβαση που θα έλυνε το ζήτημα, όχι μόνο για την Κερατέα αλλά και για τις άλλες περιοχές, θα ήταν, όχι η τροποποίηση του άρθρου 33 του νόμου 3164/2003 όπως έγινε, αλλά η κατάργησή του. Το μόνο που κατάφεραν οι πρόθυμοι να συντάξουν και να ψηφίσουν την τροπολογία βουλευτές της περιοχής ήταν να προσθέσουν έναν δεύτερο χώρο στην Κερατέα, διατηρώντας παράλληλα τους άλλους χώρους στις υπόλοιπες περιοχές. Αν είχε γίνει η κατάργησή του, το πρόβλημα θα είχε λυθεί για όλους τους υποψήφιους χώρους. Οι ίδιοι βουλευτές που βρίσκονταν διαχρονικά "κοντά μας" και παρέλαυναν στα μπλόκα πάντα δυναμικοί, λαλίστατοι και φωτογραφιζόμενοι, τώρα αντιστέκονται ορθώνοντας, υποκριτικά, τα στήθη στις υπόλοιπες επιλεγμένες περιοχές.

Όλα έχουν τελειώσει εδώ και χρόνια...

Κάτι άλλο που αγνοούσε ο "κύριος" είναι πως για τους κατηγορουμένους και τις οικογένειές τους δεν έχει τελειώσει τίποτα. Δεν θεωρείται κάτι τελειωμένο γι' αυτούς τους ανθρώπους όταν βαρύνονται με σοβαρές κατηγορίες και δύο φορές το μήνα πρέπει να δίνουν το παρόν στο οικείο αστυνομικό τμήμα εδώ και 7 χρόνια. Δεν έχει τελειώσει τίποτα όταν η πλειονότητα των αστυνομικών, μαρτύρων κατηγορίας, επιμένουν στις κατηγορίες και επιθυμούν την τιμωρία των κατηγορουμένων. Ξεχνάμε ότι στη θέση τους θα μπορούσε να είναι ο κάθε ένας από εμάς. Ξεχνάμε πως στο πρόσωπο του κάθε κατηγορουμένου διώκεται η πόλη μας και ο Αγώνας.

Τίποτα δεν έχει τελειώσει μέχρι να ολοκληρωθεί και η τελευταία δίκη. 

Τίποτα δεν έχει τελειώσει μέχρι να καταργηθεί το άρθρο 33 του νόμου 3164/2003.

Ο Σγουρός, ο κάθε Σγουρός και όποια συμφέροντα κρύβονται πίσω από τέτοια έργα δεν εφησυχάζουν ποτέ. Προετοιμάζονται και περιμένουν τον κατάλληλο χρόνο να κινηθούν. Και μέχρι τότε θα έχουν φανερωθεί και οι εδώ πρόθυμοι να συμβάλλουν στην "ανάπτυξη της περιοχής", να ζητήσουν βιογραφικά και να τάξουν δουλειές. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν...

Γι' αυτό οφείλουμε να θυμόμαστε, τουλάχιστον ημέρες σημαντικές όπως η 8η και η 9η Φεβρουαρίου 2011, τι έχουμε καταφέρει. Ήταν οι δύο ημέρες που κερδίσαμε οριστικά τον φόβο και την τρομοκρατία. Η ιστορία επαναλαμβάνεται όταν ξεχνάμε και απαξιώνουμε αυτά που έχουμε καταφέρει.  Και επιστρέφει ως τιμωρός... 

Αν θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά και να προοδεύσουμε ως κοινωνία, οφείλουμε να πάψουμε να κρύβουμε ό,τι δυσάρεστο κάτω από το χαλί. Οφείλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να προετοιμαζόμαστε για τη συνέχεια.

Μπορούμε να θυμηθούμε τι συνέβη 7 χρόνια πριν επιλέγοντας τους παρακάτω συνδέσμους: 
https://antixyta.blogspot.gr/2012/02/8-2011.html
https://antixyta.blogspot.gr/2011/02/blog-post_10.html

Κλείνοντας, παραθέτουμε την προσωπική περιγραφή ενός εκ των συλληφθέντων εκείνης της ημέρας, για να καταλάβουμε τι σημαίνει πως «όλα έχουν τελειώσει»: 

«Γύρισα πίσω από την δουλειά και είδα κόσμο κοντά στο αστυνομικό τμήμα, λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου. Είχα μάθει πως είχαν πιάσει τον Κωστή και είχε δημιουργηθεί αναστάτωση. Η διμοιρία έκανε έφοδο, σκόνταψα και έπεσα στον δρόμο. Ένοιωσα ένα βάρος στην πλάτη μου και δυσκολευόμουν από την πίεση να αναπνεύσω. Είχε πέσει πάνω μου ένας ματατζής αρκετά μεγαλόσωμος. Ήρθαν κι άλλοι και άρχισαν να με χτυπούν και να με βρίζουν. Με έσυραν αρκετές δεκάδες μέτρα, με αποτέλεσμα όλη η δεξιά πλευρά του σώματός μου να έχει καεί, εκτός από το σημείο που φορούσα τη ζώνη. Με έβαλαν στην κλούβα κι εκεί όποιος έμπαινε μέσα με χτυπούσε. Το ίδιο συνέβη και με τους άλλους που είχαν συλλάβει. Εκεί μου έσπασαν και το χέρι. Με μετέφεραν αργότερα στο Ελληνικό με περιπολικό. Σε όλη τη διαδρομή είχαν ανοικτό το παράθυρο. Από το πρήξιμο και τα αίματα στα χέρια μου δεν μπορούσαν να μου πάρουν αποτυπώματα. Δεν μου επέτρεψαν να με δει γιατρός. Μετά από δύο ημέρες και έπειτα από απειλές της οικογένειάς μου και του δικηγόρου ότι θα μηνυθούν μας μετέφεραν στο Νοσοκομείο Γεννηματάς σαν να ήμασταν οι μεγαλύτεροι εγκληματίες....»

Συνεχίζουμε...

ΑΘΩΟΣ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ Ο ΠΡΩΗΝ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ

Αθώωση και σε αυτή την δίκη για τον πρώην δήμαρχο Κερατέας Σταύρο Ιατρού. Η δίκη αφορούσε καταγγελία της πολεοδομίας, μετά από αυτοψία της υπηρεσίας το 2012, για την τοποθέτηση κοντέινερ στη θέση του 1ου φυλακίου περιφρούρησης (ξύλινο πυροφυλάκιο), το οποίο είχε καταστραφεί ολοσχερώς από τις αστυνομικές δυνάμεις κατά την διάρκεια των 128 ημερών. Το εν λόγω κοντέινερ είχε τοποθετηθεί την Μεγάλη Εβδομάδα του 2011, λίγες ώρες μετά την αποχώρηση και των τελευταίων αστυνομικών δυνάμεων. Όταν η πολεοδομία ζήτησε πληροφορίες, οι τότε «αρμόδιοι» βεβαίωσαν πως είχε τοποθετηθεί πριν την 1η Ιανουαρίου 2011, επί δημαρχίας Ιατρού δηλαδή!!! Πού να βρισκόταν τέτοια εποχή κάποιος που να είχε τα κότσια να αναλάβει την ευθύνη; Δεν έπρεπε να χαλάσουν και οι σχέσεις με τον Σγουρό… 

Αυτή ήταν και η τελευταία δίκη, όπου, ο πρώην δήμαρχος ήταν κατηγορούμενος για τον Αγώνα του Οβριοκάστρου. Για 10 περίπου χρόνια βρίσκεται κατηγορούμενος σε δεκάδες δίκες, γιατί έπραξε το αυτονόητο ως κάτοικος και ως δήμαρχος: Υπερασπίστηκε τον τόπο του!!! Σε όλες αθωώθηκε!!! 

Μαζί με τους συνεργάτες του, την περίοδο 2007-2010, κατόρθωσαν να προετοιμάσουν την πόλη για αυτό που θα ερχόταν. Έδωσαν ζωή στο Οβριόκαστρο και κυρίως, ξύπνησαν την κοινωνία της Κερατέας από τον λήθαργο. Παρουσίασαν επιχειρήματα που γέμισαν πίστη τον κόσμο για το δίκαιο του Αγώνα και τον έκαναν συμμέτοχο. Και οι κάτοικοι της Κερατέας ανταποκρίθηκαν με το παραπάνω, όταν έφτασε η ώρα. 

Προσπάθησε, απερίσπαστος, να εργάζεται νυχθημερόν για τον στόχο ζωής που είχε βάλει. Αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο και γνώριζε από πριν το μεγάλο κόστος που θα πλήρωνε. Συνέχισε να δουλεύει ακόμα και όταν οι «παλιοί του φίλοι» έστηναν πλεκτάνες, προσπαθώντας να τον αποδομήσουν και δηλητηρίαζαν την κοινωνία μας με τις συκοφαντικές «Αλήθειες» τους. Ο Ιατρού δεν φοβήθηκε τη σύγκρουση με κανέναν. Είτε αυτός ήταν «ο εχθρός εντός των τειχών», είτε οι επαγγελματίες εκφραστές περιβαλλοντικών κινημάτων, πρώην(;) εργαζόμενοι στις εταιρείες των μεγαλοεργολάβων, είτε τα ΜΑΤ, είτε οι κυβερνήσεις. 

Δεν έκανε πίσω ούτε το 2014 όταν ο Αγώνας κινδύνευε να μείνει «πολιτικά ορφανός» και παρότι νικηφόρος, να οδηγηθεί σε άλλη, ανεπιθύμητη κατεύθυνση. Παρά τις απειλές και το bullying(θλιβερές συμπεριφορές που υπεστήκαμε και άλλοι τότε), μπήκε μπροστά, ενώ κάποιοι φίλοι έκαναν πίσω, μην τυχόν και «στιγματίζονταν» και δεν είχαν την ευκαιρία στο μέλλον να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία τους. Τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής σήμερα είναι ορατά και ομολογητέα, ακόμα και από εκείνους που είχαν αντίθετη άποψη τότε. 

Από όποιο μετερίζι και αν βρεθεί ο Σταύρος Ιατρού θα συνεχίσει να κάνει αυτό που έκανε πάντα: Να υπερασπίζεται και να αναδεικνύει τον τόπο του. Όπως θα κάνει και αύριο το πρωί, όπου θα βρίσκεται στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο για την δίκη των 6 συμπολιτών μας. Σεβόμενος τον αγώνα του και τον αγώνα των συμπολιτών του, γνωρίζει πως σύντομα έρχεται η ώρα που οφείλει να κάνει κάτι ακόμα: Να μιλήσει για πρόσωπα και καταστάσεις που έφεραν την πόλη σε αυτή την δύσκολη κατάσταση… 

Κι επειδή ο Αγώνας συνεχίζεται, αύριο το πρωί, στις 7:30, αναχωρεί το πούλμαν από το Δημαρχείο Κερατέας για το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών...