Θέλοντας να ξεφύγουμε από την «παραπολιτική πανηγυρολογία» των ημερών ξεκινήσαμε μια μεγάλη βόλτα στη φύση της περιοχής, όχι πολύ έξω από την Κερατέα. Καταλήξαμε στη βόρεια πλευρά της Λαυρίου, στο ύψος της γέφυρας με τα «σαθρά» χώματα, πάνω και πίσω από τους λόφους, όπου βρίσκονται μερικά από τα ελαιόδεντρα που οι παππούδες κι οι γονείς μας είχαν φυτέψει. Αντικρίσαμε μπροστά μας τα δέντρα ανθισμένα και ένα χαλί από χαμομήλι και βλαστάρια απλωμένο στο έδαφος. Ανοίγοντας την πόρτα του αυτοκινήτου η μυρωδιά του χαμομηλιού ήταν μεθυστική.
Αγκαλιάσαμε τα γεμάτα ανθούς δέντρα, προμήνυμα του καρπού που έρχεται κι αφού συνομιλήσαμε λίγο με τους προγόνους μας θυμηθήκαμε πόσο σημαντικό ρόλο αυτά τα δέντρα διαδραματίζουν στη ζωή μας. Όχι μόνο για τον καρπό τους και το ελαιόλαδο. Έπαιξαν σημαντικό ρόλο και στον αγώνα μας. Ήταν και δικός τους αγώνας. Αλήθεια, πόσες φορές έδωσαν κάλυψη σε εκατοντάδες συμπολίτες μας την ώρα της μάχης; Πόσες φορές τη νύχτα με ένα φύσημα του ανέμου τα φύλλα και τα κλαδιά που θρόιζαν έκαναν τα ΜΑΤ να πετούν δακρυγόνα πάνω τους;
Η
ομορφιά των κλαδεμένων λιόδεντρων και η οργωμένη γη από το Φάνωσι, τη
Βαλμέσα, το Λεμπρό, το Ρουτζέρι, τη Γκαρικά, τη Βένιζα, το Ζαπάνι, το
Λαχώρι, τη Ντάρδεζα, το Μητραντώνη, τους Μπουζαλάδες, τη Διψέλιζα, το
Τογάνι, τη Νόκα και τη Σκάλιζα, από τους πρόποδες του Οβριοκάστρου και τις
κοπελούδες του όπως λέει και ο κυρ Σπύρος, μέχρι τη Μάτεζα, μας
τοποθετεί στο κέντρο μιας υπέροχης ανοιξιάτικης συγχορδίας. Μίας νέας
δημιουργίας.
Η γη αναγεννιέται, μαζί της κι εμείς. Τα λιόδεντρα έδωσαν τη δική τους μάχη μαζί με τα αμπέλια, τις καλαμιές, τις αγριοσυκιές, τα πεύκα, τα σκίνα, τα πουρνάρια και τα θυμάρια. Δε μπορεί κανείς να κερδίσει κάτι που είναι τόσο βαθιά ριζωμένο. Η γη η ίδια πολεμούσε. Οι «αιώνιοι κάτοικοι» αυτής της περιοχής βρίσκονται ακόμα στη θέση τους, ακοίμητοι φρουροί. Δεν πίστεψαν σε τίποτα από αυτά που ο άνεμος φέρνει. Ξέρουν πως όπως εύκολα έρχονται το ίδιο εύκολα εξαφανίζονται. Εκείνοι δεν άφησαν το πόστο τους. Και θα βρίσκονται για πολύ καιρό ακόμα. Κι όσο υπάρχουν αυτές οι μυρωδιές και μέχρι να πάψει να υπάρχει και η τελευταία ρίζα ελαιόδεντρου και το τελευταίο κλήμα αμπελιού, σκουπίδια δεν θα τολμήσει να φέρει κανείς με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.
Και σας έχουμε νέα:
Ο στρατός μεγαλώνει.
Φυτεύουμε ξανά…
