Με μεγάλη θλίψη πληροφορήθηκα χθες τον χαμό του Γρηγόρη Οικονομίδη. Είναι κρίμα ένας νέος άνθρωπος να φεύγει και μάλιστα με τέτοιον τρόπο. Είναι πραγματικά κρίμα και άδικο.
Ο Γρηγόρης αγάπησε τρεις πόλεις: Την Αρετσού, τον τόπο καταγωγής του, την Καλαμαριά, τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε και την Κερατέα, τον τόπο που δημιούργησε την οικογένειά του. Η Κερατέα και ο Αγώνας της ήταν ο λόγος της γνωριμίας μας πριν από 10 χρόνια περίπου. Αυτό που θα θυμάμαι περισσότερο από τον Γρηγόρη είναι πως ήταν πάντα σεμνός και πάντα πρόθυμος να προσφέρει και να δώσει λύσεις με φρέσκιες ιδέες. Είχε παθιαστεί με τον Αγώνα της Κερατέας αλλά και με την αποτύπωση της ιστορίας της Αρετσού και όλα αυτά τα έκανε με αυτό το μεγάλο χαμόγελο που πάντα τον συνόδευε. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό του στην παρουσίαση του βιβλίου του «ΡΥΣΙΟ / ΑΡΕΤΣΟΥ / DARICA - Γεωγραφική και ιστορική μελέτη της βιθυνιακής πόλης» στην Χρυσή Τομή και την μεγάλη του αγωνία στην προβολή της ταινίας του «Η αλησμόνητος Αρετσού Κωνσταντινουπόλεως» πριν από 3 χρόνια στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Όλα πήγαν τέλεια για εκείνον και το χαμόγελό του το έδειχνε.
Με τον Γρηγόρη κάναμε μία προσπάθεια καταγραφής και ενημέρωσης σχετική με τον Αγώνα της Κερατέας. Άλλες φορές ήταν κοινή και άλλες παράλληλη, πάντα όμως με τον ίδιο σκοπό: Να ακουστεί η φωνή των κατοίκων. Είχαμε διαφορετική άποψη όσον αφορά την διαχείριση και ερμηνεία του Αγώνα μετά την αποχώρηση των ΜΑΤ. Αυτό όμως δεν αποτέλεσε εμπόδιο στην σχέση μας που χαρακτηριζόταν από αλληλοσεβασμό και ειλικρίνεια. Και οι δύο προσεγγίζαμε τον Αγώνα με πάθος και καθαρότητα και αναγνωρίζαμε ο ένας την προσφορά του άλλου.
Θέλω να σου πω για άλλη μία φορά ευχαριστώ πολύ Γρηγόρη για όσα έκανες.
Εις το επανιδείν...
