Όσοι μεγάλωσαν στις πολυκατοικίες και το νέφος της Αθήνας, γνωρίζουν ότι η Κερατέα, ένα μικρό χωριό στα Μεσόγεια ήταν και παραμένει για πολλούς μέχρι σήμερα, τόπος διακοπών. Τα λιμανάκια της, τα έχουν ανακαλύψει πια όλοι - τώρα με την οικονομική κρίση και το μπάνιο το Σαββατοκύριακο έγινε τόπος καλοκαιρινών διακοπών. Άλλοι πάλι μετά την ολοκλήρωση της Αττικής οδού επέλεξαν να κάνουν την Κερατέα τόπο μόνιμης κατοικίας.
Για τους υπόλοιπους, κυρίως μετά τα Χριστούγεννα, η Κερατέα, είναι ένας -κάπως αδιευκρίνιστα- τόπος αντίστασης στο Μνημόνιο, στην Κυβέρνηση, στην επιβολή των αποφάσεων της Κεντρικής Εξουσίας σε μια τοπική κοινωνία.
Η απόφαση για δημιουργία ΧΥΤΑ στο λόφο του Οβριοκάστρου, σε μια περιοχή που μόνο όσοι την έχουν περπατήσει μπορούν να αντιληφθούν τον πλούτο που κρύβει -κυριολεκτικά- στα σωθικά της, εκφράζει με χαρακτηριστικό τρόπο αυτό που σήμερα συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία: Αντιμετωπίζουμε κάθε πρόβλημα, κρύβοντας το κάτω από το χαλί.
Διότι η περιοχή με απόφαση υπουργών πολιτισμού που μέχρι πρότινος βρίσκονταν μεταξύ των προβεβλημένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, είχε κηρυχθεί τόπος προστατευόμενης περιοχής, χώρος αρχαιολογικός.
Κανείς δε γνωρίζει με ακρίβεια να πει από πότε χρονολογούνται τα κομμάτια από σπασμένα όστρακα και πήλινα αγγεία που βρίσκονται πάνω στο λόγο και δε χρειάζεται κανείς ούτε να σκάψει, απλά να περπατήσει για να τα δει...
Κανείς δεν μπορεί με ακρίβεια ακόμη να χρονολογήσει τα παράξενα κτίσματα πάνω στο λόφο, σε σημείο όπου η ορατότητα πάνω από το θαλάσσιο και οδικό πέρασμα είναι ανεμπόδιστη.
Κι όμως αυτή η όμορφη, χαρούμενη, γεμάτη ζωντάνια, ελιές αμπέλια γη των Μεσογείων, αυτή που κουβαλούσε στα σπλάχνα της αιώνες τώρα τον Κούρο της Κερατέας (6οςπΧ) που βρίσκεται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθήνας και την Κόρη της Μεσογαίας που βρίσκεται στο Μουσείο του Βερολίνου, κινδυνεύει να μετατραπεί σε χωματερή.
Γιατί βέβαια δεν θα μπουν οι αρμόδιοι ούτε στον κόπο να δαπανήσουν χρόνο με άλλη εναλλακτική επιλογή...
Γιατί φθάσαμε στο σημείο να έχουμε καταδικαστεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο με την πολιτική μας απέναντι στα σκουπίδια, απέναντι σε εμάς τους ίδιους: Τα πετάμε όπου βρούμε.
Και τώρα που τα περιθώρια στενεύουν και τα συμφέροντα κάνουν ταμείο, ποιος θα ενδιαφερθεί για μια "χούφτα" ανθρώπους που διαμαρτύρονται, ξεσηκώνονται, αντιστέκονται;
Κι όμως.
Είναι πολλοί που παρακολουθούν από κοντά την υπόθεση. Ίσως είναι και πολλοί άλλοι που είναι έτοιμοι να την καπηλευθούν, να την υποστηρίξουν, να την κατευθύνουν...
Παρακολουθώντας την όλη ιστορία από κοντά, βλέποντας το ντοκιμαντέρ για το "Οβριόκαστρο" που κάτοικοι της περιοχής γύρισαν και χρηματοδότησαν, ακούγοντας τον Σπύρο Ορνεράκη να λέει συγκινημένος ότι η γη αυτή μιλάει στην καρδιά του, γιατί κουβαλά ιστορία χιλιάδων χρόνων και χιλιάδων ανθρώπων που έζησαν εκεί, διαβάζοντας το βιβλίο με τα ιστορικά και αρχαιολογικά στοιχεία για τον αρχαιολογικό χώρο του Οβριοκάστρου, μιλώντας με κατοίκους της περιοχής και το Γιώργο Ιατρού αδελφό του δραστήριου πρώην δημάρχου της περιοχής, ακολουθώντας κάθε ηλικίας κάτοικο της Κερατέας και των γύρω οικισμών στα φυλάκια που κατασκευάστηκαν για "σκοπιές" στο χώρο του Οβριοκάστρου, ένα πράγμα συνειδητοποίησα: Οι κάτοικοι της Κερατέας αγαπούν τον τόπο τους. Τον πονάνε. Απλώνουν τα χέρια τους και την καρδιά τους όσο φτάνουν πάνω από το λόφο του Οβριοκάστρου, πάνω από το Αιγαίο που βρίσκεται στα πόδια τους, πάνω από τα αμπέλια και τις ελιές και τα αυθαίρετα εξοχικά που ξεχειλίζουν μέχρι τις άκρες της παραλίας και λένε ΟΧΙ στα σχέδια κάποιων που μετράνε τους τόπους χωρίς τους ανθρώπους τους, που μεταθέτουν προβλήματα κι ευθύνες διαγράφοντας το μέλλον.
Οι κάτοικοι της Κερατέας αγαπούν τον τόπο τους.
Απ αυτή την αγάπη και το πάθος που κρατάει τις πατρίδες και τους τόπους ζωντανούς, που κάνει τους νέους να μένουν δίπλα στους δικούς τους, πρέπει να διδαχθούμε και να ανακαλύψουμε το
ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΒΡΙΟΚΑΣΤΡΟ!
ΣΤΕΛΙΝΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΙΔΟΥ
Πηγή: odisaris.gr
