Ένα πρώτο ξεκαθάρισμα...

Μετά την «περίεργη» χθεσινή ημέρα, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Αφορμή είναι η τελευταία ανάρτηση και κάποια πράγματα που υπονοεί ή και εννοεί ξεκάθαρα. Δυστυχώς, σε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου κυριαρχεί αυτή η άποψη και γι' αυτό ευθύνονται κάποιοι που τη δημιουργούν. Και αυτοί οι κάποιοι έρχονται από όλες τις κατευθύνσεις. Ο χρόνος θα τους φανερώσει. Ευθύνονται όμως κι αυτοί που πιστεύουν ότι ακούγεται, άκριτα. Γι' αυτό και ήρθε η ώρα για ένα πρώτο ξεκαθάρισμα.
 
Η αλήθεια είναι πως διάφορα ακούγονται και πολύ περισσότερα είναι αυτά που δε γνωρίζουμε. Το σίγουρο είναι πως όλα αυτά ενθαρρύνονται και από τη σιωπή που υπάρχει. Δυστυχώς το πιο εύκολο πράγμα στην κοινωνία που ζούμε, είναι να αφορίζουμε ανθρώπους, να καταγγέλλουμε χωρίς στοιχεία (γιατί έτσι ακούσαμε), να μηδενίζουμε την προσφορά κάποιων άλλων, να τους κατεβάζουμε «χαμηλά», γιατί δε μπορούμε να τους φτάσουμε και πάλι να μην μπορούμε να τους κοιτάξουμε στα μάτια. Το λάθος που κάνουμε όλοι μας και το εννοώ ΟΛΟΙ ΜΑΣ είναι να βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα. Παρ' όλα αυτά που έχουν συμβεί επιστρέφουμε κάποιες στιγμές στην πρότερη νοοτροπία και δε μπαίνουμε καν στον κόπο να συζητήσουμε, ούτε να προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα με μια διαφορετική οπτική γωνία. Με τη ματιά των άλλων που είναι δίπλα μας.

Κι αυτό είναι και το δικό μου λάθος σε αυτή την περίπτωση. Ενώ πάντα προσπαθώ να δω σφαιρικά τα πράγματα, αυτή τη φορά μου ξέφυγε. Εξ αιτίας αυτής της παρεξήγησης είχα όμως την ευκαιρία να μιλήσω με εκείνα τα παιδιά (με δική τους πρωτοβουλία κι αυτό λέει πολλά για το ποιοι είναι) που ρίσκαραν τα πάντα και έπαιξαν με τη ζωή τους κυριολεκτικά κορώνα γράμματα, όλες αυτές τις ημέρες της παρουσίας των ΜΑΤ. Δεν είχα ποτέ μου καμία αμφιβολία με ποιους είχα να κάνω. Στα περισσότερα από αυτά που συζητήσαμε συμφωνούμε και σε αυτά που διαφωνούμε με πολύ ώριμο και σοβαρό τρόπο εκθέσαμε τις απόψεις μας και ξέρουμε πλέον το σκεπτικό του καθενός μας. Μακάρι να συζητούσαμε όλοι έτσι ξεκάθαρα. Εκτός από τον κοινό αγώνα και την αγάπη στον τόπο μας, μας ενώνει και το γεγονός πως δε χρωστάμε τίποτα και σε κανέναν. Για εμένα, όπως και για τους περισσότερους, ήταν και είναι από τους πιο σημαντικούς παράγοντες της υποχώρησης της κυβέρνησης και της πρώτης νίκης. Χωρίς να απαξιώνω όλους τους υπόλοιπους και την προσφορά τους, την οποία γνωρίζω πολύ καλά, εκείνα τα παιδιά και οι νίκες τους «στο πεδίο της μάχης» δεν είχαν μόνο την «ουσία», αλλά ακόμη περισσότερο συνέβαλαν στην ψυχολογική ανάταση και πίστη των υπόλοιπων για την τελική νίκη. Επέδρασαν θετικά στην ψυχολογία μας και μας έδωσαν αυτοπεποίθηση. Σε αντίθεση με τους περισσότερους φίλους που ήρθαν εκτός Κερατέας να συμπαρασταθούν στον αγώνα, είτε στις «μεμονωμένες εκδηλώσεις», είτε στα φεστιβάλ (και ευχαριστούμε όλους όσους το έκαναν), η ώρα της μάχης ήταν η δική μας ώρα. Κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει πως με τον «πρώτο κρότο», ότι ώρα και να ήταν, τρέχαμε όλοι στους δρόμους. Αυτό ήταν το σήμα, το δικό μας κάλεσμα. Κι αυτό το οφείλουμε σε κάποιους.

Η αποχώρηση των ΜΑΤ σήμανε και το τέλος αυτών των μαχών. Από εκείνη την ημέρα άρχισαν να εμφανίζονται σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, οι τιμητές των πάντων. Αόρατοι «αγωνιστές» που έχουν άποψη χωρίς να ξέρουν τι τους γίνεται. Πολιτικοί ταγοί που κάνουν τώρα κηρύγματα περί δημοκρατίας και δύναμης των πολιτών, την ώρα που γίνονταν οι μάχες για τα σπίτια μας και τις ζωές μας, εκείνοι από την ασφάλεια του σπιτιού τους ή κάποιου ταβερνείου καταδίκαζαν τη βία «από όπου κι αν προέρχεται». Εμείς δεν ξεχνάμε. Ας καταλάβουν πως οι καταστάσεις τους έχουν ξεπεράσει...

Κάποιους πρέπει να τους προστατεύουμε και να τους διατηρούμε ως κόρη οφθαλμού. Η ευθύνη των διοικούντων (και των 28 του δημοτικού συμβουλίου αλλά και της γραμματείας) είναι πως δεν ενημερώνουν τον κόσμο για τίποτα. Μοιραία λοιπόν κυκλοφορούν διάφορα και ο κόσμος δεν ξέρει τι να πιστέψει. Βγείτε στον κόσμο και πείτε τι συμβαίνει. Εξηγείστε επιτέλους πια είναι αυτή η περίφημη πρόταση και κερδίστε την εμπιστοσύνη μας με επιχειρήματα και όχι με άλλους τρόπους και με «θα». Προστατέψτε τον αγώνα από της φήμες. Το έγκλημα που κάνουν κάποιοι είναι να επαίρονται πως αυτή η ομάδα είναι μαζί τους, στρέφοντάς την απέναντι στους άλλους, εν αγνοία τους. ΕΙΣΤΕ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ όσοι το κάνετε αυτό. Κανείς από τους συμπολίτες που μιλάμε καθημερινά δεν κατηγόρησε κανέναν. Υπάρχει μόνο ένα γιατί. Μια ανησυχία, που μεμονωμένες υπερβολικές συμπεριφορές, την μεγαλώνουν. Γιατί κανείς δε μπορεί να πιστέψει αυτό που επιθυμούν κάποιοι να επιβάλουν ως άποψη για κάποιους άλλους. Κι αν κάποια στιγμή υπήρξαν εντάσεις και η συμπεριφορά από όλες τις πλευρές ξεπέρασε τα όρια (κακώς) πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας πως όλα αυτά που περάσαμε 128 ημέρες μας άλλαξαν για πάντα. Η ένταση και η πίεση που δημιουργήθηκε, βρίσκεται συσσωρευμένη μέσα μας ακόμα και θα αργήσει να φύγει. Πρέπει να είμαστε όλοι εγκρατείς, να προσπαθούμε να μη δίνουμε δικαιώματα σε κανέναν και όταν προκύπτει ένα πρόβλημα ας κάνουμε τον κόπο να το συζητήσουμε πρώτα. Θέλει περισσότερη προσοχή το πώς θα διαχειριστούμε το μετά. Το πριν πέρασε. Ας μη βιαστούμε να κατακρίνουμε. Στο κάτω κάτω η ιστορική αλήθεια θα αποκασταθεί στο μέλλον...
 
Ένα πράγμα είναι σίγουρο και ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους όλοι όσοι σκέφτονται περίεργα: Αυτή η ομάδα, όπως κι αυτό το ιστολόγιο, όπως όλοι όσοι βγήκαν στο δρόμο αυθόρμητα και με συναίσθηση του τι έπρεπε να πράξουν για τις ζωές των δικών τους ανθρώπων που κινδύνευαν, όπως όλοι εκείνοι οι αφανείς που έτρεχαν σε «άλλα πεδία μαχών» ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ, ΔΕΝ ΑΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ, ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΝΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ, ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ όποτε χρειαστεί, για όσο χρειαστεί, να κάνουν το χρέος τους απέναντι στον τόπο. Θα είναι οι θεματοφύλακες όχι μόνο της ενότητας αλλά και οι πρώτοι που θα ζητήσουν ευθύνες σε όποιον τολμήσει να παρεκκλίνει από όλα όσα κατοχυρώσαμε με τον αγώνα μας. Κι αν η πολιτική ενότητα ήταν και είναι επίπλαστη, η ενότητα και η αλληλεγγύη που αναπτύχθηκε μεταξύ τον πολιτών στους δρόμους και στα χωράφια είναι και θα παραμείνει ισχυρή.

Δεν πιστεύω πως οι πολιτικοί μας ταγοί (είτε εκείνοι της κεντρικής πολιτικής σκηνής, είτε η αυτοδιοικητικοί) μπορούν να δώσουν λύση στα προβλήματά μας. Όχι μόνο δεν το έκαναν τόσα χρόνια, αλλά τα διόγκωσαν. Δεν περιμένω τίποτα από αυτούς και τη γενιά τους. Το καλύτερο που μπορούν να κάνουν για όλους μας είναι να εξαφανιστούν, ακόμα και από τη μνήμη μας. Αισιοδοξώ γιατί βλέπω πως οι συμπολίτες μου και ιδιαιτέρως οι νέοι άνθρωποι, έχουν τη δύναμη και τη διάθεση να φτιάξουν κάτι καινούριο. Να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να τη διορθώσουν. Και πιστέψτε με πως στο θέμα που μας βασανίζει, ένα παραπάνω από αυτά που βασανίζουν την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία, θα συμβεί αυτό που προκύπτει ως συμπέρασμα από την παρακάτω στιχομυθία πριν λίγα χρόνια στη σκοπιά, μεταξύ εμού και του καλού μου φίλου Άλκη Κωνσταντόπουλου:

- Γιατί αγωνιζόμαστε;
- Για να μη γίνει η χωματερή.
- Κι αν αρχίσει να κατασκευάζεται;
- Θα αγωνιζόμαστε για να μην τελειώσει ποτέ.
- Κι αν τελειώσει;
- Θα αγωνιζόμαστε για να μη λειτουργήσει ποτέ.
- Κι αν λειτουργήσει;
- Θα αγωνιζόμαστε για να την κλείσουμε.
   
Δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε ποτέ. Πάρτε το χαμπάρι...

Κλείνω αφιερώνοντας πρωτίστως στα παιδιά εκείνα, αλλά και σε όσους φυλάνε Θερμοπύλες το ομώνυμο ποίημα του Κ. Καβάφη, θυμίζοντας σε όλους πως ακόμα κι αν ποτέ «οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε», μετά από τις Θερμοπύλες ακολουθούν η Σαλαμίνα και οι Πλαταιές…

Καλή δύναμη σε όλους για τη δύσκολη συνέχεια…

Θερμοπύλες

Τιμὴ σὲ ἐκείνους ὅπου στὴν ζωὴν των
ὥρισαν καὶ φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτὲ ἀπὸ τὸ χρέος μὴ κινοῦντες,
δίκαιοι κ᾿ ἴσιοι σ᾿ ὅλες των τὲς πράξεις,
ἀλλὰ μὲ λύπη κιόλας κ᾿ εὐσπλαχνία,
γενναῖοι ὁσάκις εἶναι πλούσιοι,
κι ὅταν εἶναι πτωχοί, πάλ᾿ εἰς μικρὸν γενναῖοι,
πάλι συντρέχοντες ὅσο μποροῦνε,
πάντοτε τὴν ἀλήθεια ὁμιλοῦντες,
πλὴν χωρὶς μίσος γιὰ τοὺς ψευδόμενους.

Καὶ περισσότερη τιμὴ τοὺς πρέπει ὅταν προβλέπουν,
καὶ πολλοὶ προβλέπουν,
πῶς ὁ Ἐφιάλτης θὰ φανεῖ στὸ τέλος,
κ᾿ οἱ Μῆδοι ἐπιτέλους θὰ διαβοῦνε.

Υ.Γ. - Όσον αφορά με την ενημέρωση για την εξέλιξη του θέματος, πρέπει να φτύσουμε αίμα κυριολεκτικά για να μάθουμε τι γίνεται. Αλλά θα μάθουμε. Θα τα πούμε σύντομα και έχουμε να πούμε πολλά. Συμβαίνουν όμως και πολλά σημαντικά πράγματα γύρω μας που μας απασχολούν. Πράγματα που δε μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας. Και αφορούν όλους μας...