…κι αφού μας αγνόησαν για σχεδόν τρεις μήνες, κι αφού ασχολήθηκαν μαζί μας μόνο για να μας λοιδωρήσουν, εμάς και το αρβανίτικο κεφάλι μας, το αρβανίτικο πείσμα μας, - αυτό που μας κράτησε όρθιους για να ελευθερώσουμε την Αθήνα και την Ακρόπολη από τον σουλτάνο -, ξαφνικά άρκεσε η ανακοίνωση ενός μεγαλοεργολάβου από το ιδιωτικό του μεγάλο κανάλι, ότι δεν εμπλέκεται, λέει, η κατασκευαστική του εταιρεία στη δημιουργία του ΧΥΤΑ, για να αρχίσουν τα κανάλια, ομοθυμαδόν, να ασχολούνται με την Κερατέα. Έφτανε η αλλαγή στάσης ενός μεγαλοεργολάβου, κι έμοιαζε σαν τα μάγια να είχαν λυθεί ξαφνικά, λες κι όλοι χρειάζονταν μια εντολή για να ασχοληθούν επιτέλους μαζί μας. Περίεργα πράγματα… πάλι καλά που έχουμε και δημοκρατία δηλαδή, αλλιώς το μυαλό μας θα πήγαινε αλλού… άπαγε της βλασφημίας!
Και μετά από αυτό το άνοιγμα της αυλαίας προς την ερημωμένη και κατεχόμενη γη της Κερατέας, άρχισε μια σειρά από «ειδήμονες» σκουπιδολόγους αλλά και αυτόκλητους, αυτοδιόριστους και μη εκπρόσωπους, έρημους κι απρόσωπους που λέει κι ο Σαββόπουλος, να παρελαύνουν μπροστά από το γυαλί της τηλεόρασης. Με εξαίρεση λίγες αυθεντικές φωνές που με τον δικό τους τρόπο έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους, - φωνές που είναι ίσως λιγώτερες από τα δάκτυλα της μιας χειρός – παρακολουθήσαμε «μεγαλοπαράγοντες της Κερατέας» που δεν κατοικούν καν στον τόπο μας, μετανοημένους πασόκους που επιθυμούσαν να γίνουν κοψοχέρηδες, πρώην αριστερούς της κακιάς ώρας με τέτοια τρικυμία εν κρανίω που δήλωναν – φεύ, για όλους μας – ότι «τώρα γίναμε όλοι χρυσαυγίτες»(!) καθώς και άλλα πολλά ευτράπελα, να παρελαύνουν μπροστά στο γυαλί επιθυμώντας λίγα λεπτά εφήμερης δημοσιότητας. Για να επαληθευθεί το αρχαίο ρητό: το γαρ χρήμα πολλοί εμίσησαν, την δε δόξαν ουδείς! Κι όπως πάντα, αφού οι καλύτεροι σιώπησαν κι έμειναν στην αφάνεια, η λάσπη του βυθού, με όλο αυτό το ανακάτεμα των τελευταίων μηνών, βγήκε στην επιφάνεια θολώνοντας τα πάντα. Ένας οχετός βοθρολύματος που λόγω της πληθύος του θάρρεψε ότι έγινε Σηκουάνας, πλημμύρισε αίφνης τα πάντα, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη από το φλέγον θέμα, ανοίγοντας συζητήσεις άσχετες, μιλώντας για «γενιές του Πολυτεχνείου», σκυλοκαυγαδίζοντας για το ποιος βοήθησε ευτραφή κ. κ. Αντιπρόεδρο περισσότερο στους προεκλογικούς του αγώνες, για τον ποιος ψήφισε περισσότερες φορές τον κ. κ. Περιφερειάρχη – δίχως ίχνος αυτοκριτικής για όλες αυτές τις πράξεις τους που είχαν καταστροφικές συνέπειες για τον τόπο μας – γεμίζοντας τις ψυχές μας θλίψη και απογοήτευση για το κατάντημα μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Όταν μετά από όλα αυτά, βλέπουμε ότι νέα παιδιά του τόπου μας συνεχίζουν να αγωνίζονται με αυτοθυσία και ηρωισμό, με τα γυμνά χέρια τους και κυρίως με την καρδιά τους, για να σώσουν ό,τι μπορεί να σωθεί από την επέλαση των βαρβάρων, οι οποίοι ενέσκηψαν στον τόπο μας σαν την ακρίδα και τη λοιμική, όταν βλέπουμε δεκαοχτάχρονα και εικοσάχρονα παιδιά να προτάσσουν τα νεανικά τους στήθη μπροστά στη βία της εξουσίας και του κράτους, ένοπλη πολλές φορές, - παραβλέποντας όλους αυτούς τους διεφθαρμένους γέρους που παρέδωσαν στα σκυλιά όλα τα άγια και ιερά που οι προηγούμενες γενιές τους εμπιστεύθηκαν και που τώρα σκυλοτρώγονται στις τηλεοράσεις για το ποιος υπήρξε πιο πιστός πασόκος στο παρελθόν -, δεν έχουμε παρά να σταθούμε σιωπηλοί και να υποκλιθούμε μπροστά σε αυτήν την Άνοιξη που με τόση δυσκολία προσπαθεί να φέρει το φως και τη ζέστη μέσα σε ένα σκληρό χειμώνα δεκαετιών. Μπροστά σε αυτήν την Άνοιξη που δέχεται καθημερινώς τη σωματική και τη λεκτική βία όλων αυτών των «επιφανών» που αποκαλούν τα παιδιά του τόπου μας «έμμισθους υπαλλήλους» κάποιου μη προσδιοριζόμενου εργοδότη, αφού όλες αυτές οι εξωνημένες συνειδήσεις νομίζουν πως μόνο επί πληρωμή μπορεί να αγωνιστεί κάποιος. Δεν έχουμε παρά να σταθούμε σιωπηλοί και να υποκλιθούμε με σεβασμό μπροστά σε αυτά τα παιδιά που αποτελούν τη μόνη ελπίδα στην decadence πραγματικότητα που εδώ και δεκαετίες βιώνουμε.
Θάρρος παιδιά, αγνοήστε όλους τους σάπιους γέρους και γερασμένους, ασχέτως ηλικίας, όλους αυτούς που με τις επιλογές τους, οι οποίες έγιναν με βάση πάντοτε το μικροσυμφέρον τους, μας βύθισαν στην άβυσσο και το χάος και που τώρα παριστάνουν τις μετανοούσες παρθένες ή που απλώς σφυρίζουν αδιάφορα. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΜΟΙΡΟΙ ΕΥΘΥΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΜΑΣ! Αυτά όμως δεν είναι του παρόντος, στερνά θα ξηγηθούμε! Συνεχίστε να στέκεστε όρθιοι και μην ξεχνάτε ότι καμία υπόθεση δεν είναι χαμένη, φτάνει να υπάρχει έστω κι ένας που αγωνίζεται για αυτήν. Γιατί η Άνοιξη πάντα έρχεται, φτάνει να ξέρει κανείς να την περιμένει!
Ευχαριστούμε τους φίλους μας για το κείμενο και το βίντεο...
