Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΣτΕ - ΜΗ ΜΑΣΑΤΕ ΡΕ, ΕΧΟΥΜΕ ΔΡΟΜΟ ΑΚΟΜΑ

Τα κοράκια των ΜΜΕ έπεσαν αμέσως να κατασπαράξουν το πτώμα και να υπερασπιστούν τη "νομιμότητα". Έπρεπε η κυβέρνηση να έχει ένα επικοινωνιακό όπλο για να μπορέσει να κάμψει την αντίσταση των κατοίκων. Δεν τα κατάφερε ούτε σήμερα, απλά ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. Για να ηρεμήσουν όλοι οι φίλοι μας και συμπολίτες μας να σας ανακοινώσουμε ότι η απόφαση που βγήκε σήμερα(εκτάκτως εκδικάστηκε) δεν ακυρώνει την απόφαση του Ειρηνοδικείου η ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΙΣΧΥΕΙ...

ΕΧΕΙ ΔΡΟΜΟ ΑΔΕΡΦΙΑ, ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ...

Περισσότερα σε λίγο...

Υ.Γ.- Αν το σκεφτείτε, η απόφαση του ΣτΕ μας δικαιώνει για άλλη μια φορά, γιατί μιλάει για ΧΥΤΑ...

ΟΒΡΙΟΚΑΣΤΡΟ: Το μήνυμα του δικαίου, της παιδείας και της πολιτικής

ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΕΛΕΤΩΝ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ (ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ)




ΟΒΡΙΟΚΑΣΤΡΟ: Το μήνυμα του δικαίου, της παιδείας και της πολιτικής





Λαύρειο 4 Ιανουαρίου 2011





Υπάρχει το δίκιο μας, που πηγάζει απ’ τους νόμους· το Οβριόκαστρο μέρος του λαυρεωτικού αττικού τοπίου, της αισθητικής και αρχαιολογικής του αξίας, που μας εκπολιτίζει, μας εξανθρωπίζει, μας φυσιοποιεί. Θέλουν να το θάψουν στα σκουπίδια· «Γαίας ατίμωσις» έχει γράψει ο Δημήτρης Πικιώνης. Ακούει κανείς απ’ τους αρμόδιους το μήνυμα της παιδείας;





Υπάρχει το δίκιο μας, που πηγάζει απ’ τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του τόπου μας στο πνεύμα μιας ήπιας ανάπτυξης· θέλουν να το απαξιώσουν με τη λογική της ανορθολογικής προχειρότητας, του εύκολου και γρήγορου κέρδους· και σε ποιον τόπο; Στην αττική γη, που γέννησε τον ορθό λόγο, τη στρατηγική σκέψη, τον διάλογο και τη δημοκρατία, εδώ δίπλα στο θέατρο του Θορικού, στο αρχαιότερο σωζόμενο θέατρο του ελληνικού πολιτισμού. Ακούει κανείς απ’ τους αρμόδιους το μήνυμα της παιδείας;





Υπάρχει το δίκιο μας, που πηγάζει απ’ τη λαυρεωτική ιστορία μας, την απώτερη και την πρόσφατη· μια ιστορία που σημάδεψε στην κυριολεξία τις ζωές μας:





1ο Η περιοχή της Λαυρεωτικής, που τόσα πρόσφερε στον ελληνικό πολιτισμό στα αρχαία χρόνια, στην ελληνική οικονομία και στους ξένους στα νεότερα, έλαβε ως «αντιπροσφορά» τη μόλυνση από τα βαρέα μέταλλα και τους θανάτους (ακόμη κυκλοφορεί στο αίμα μας και στο αίμα των παιδιών μας ο μόλυβδος και το αρσενικό). Ό,τι έχουμε καταφέρει με τον αγώνα μας και τη συνεργασία μας με το Ε.Μ. Πολυτεχνείο για να απορρυπάνουμε τα εδάφη μας, έρχεστε τώρα κύριοι της κυβέρνησης πάλι να μας το μολύνετε. Έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά «τον στρατηγικό περιφερειακό σχεδιασμό» της φύσης-αναγκαστικά- λόγω της ύπαρξης των μεταλλείων και της συνεπακόλουθης βαρειάς μεταλλευτικής και μεταλλουργικής βιομηχανίας, όχι μόνον για λογαριασμό της Αθήνας και της Αττικής, αλλά ολόκληρης της Ελλάδας.





2ο Υφιστάμεθα καθημερινά, εδώ στην περιοχή μας και ιδιαίτερα στην πόλη του Λαυρείου, τον στρατηγικό περιφερειακό σχεδιασμό των ελληνικών κυβερνήσεων, με την ατμοσφαιρική μόλυνση της ΔΕΗ και τις τεράστιες επιπτώσεις στην υγεία μας, για λογαριασμό της Αθήνας και της Αττικής, και έρχεστε τώρα κύριοι της κυβέρνησης να μας πείτε, πού να πάνε τα σκουπίδια!





Με βάση τα προηγούμενα η μετατροπή του Οβριόκαστρου της Κερατέας σε σκουπιδότοπο της Αττικής, όχι μόνον δεν συνιστά στρατηγικό σχεδιασμό, αλλά ούτε καν απλό σχεδιασμό και βεβαίως θα αποτελέσει διαρκές περιβαλλοντικό, πολιτιστικό, αντιαναπτυξιακό και κοινωνικό έγκλημα.



Υπερασπιζόμαστε όχι μόνον τη Λαυρεωτική, αλλά και την Ανατολική Αττική.





Ακούει κανείς απ’ την κυβέρνηση το μήνυμα της πολιτικής σωφροσύνης, της πολιτικής παιδείας;





ΤΟ Δ.Σ. ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΕΛΕΤΩΝ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΙΣΩΣ ΤΟ ΠΙΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ...

ioannou.files.wordpress.com

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΕΡΑΤΕΑ...

Εδώ σε τούτον τον τόπο θα μάθουν οι Έλληνες ότι η αντίσταση δεν είναι μάταιη...

Θυμάμαι, κάπου εκεί το 1990, έφτανα σε μία άγνωστη περιοχή.





Στις πρώτες μου συναναστροφές με τους κατοίκους εκείνης της περιοχής, με έλεγαν "ξένο" και στην αρχή δεν μου άρεσε καθόλου. Σκεφτόμουν τι άραγε να σημαίνει "ξένος"? Γιατί λένε "ξένο" έναν συμπατριώτη τους που έφτανε στα μέρη τους? Γιατί να λένε "ξένο" έναν Έλληνα που ήταν πλέον οικιστής στην περιοχή τους?





Το περίεργο ήταν το έλεγαν με μία αφοπλιστική φυσικότητα, κάνοντας παρέα μαζί σου, μιλώντας μαζί σου! Με αποδέχονταν γρήγορα σαν φίλο, αλλά όχι σαν "δικό τους"! Περίεργα μου φαίνονταν όλα αυτά! Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που θέλουν να κάνουν παρέα μαζί μου, είναι τόσο φιλόξενοι, αλλά όταν με γνωρίζουν σε έναν τρίτο με ονομάζουν "ξένο"?





Έτσι πέρασαν τα πρώτα χρόνια και ήταν χρόνια δύσκολα!





4 χρόνια αργότερα πέθαινε ο πατριός μου, τον θάψαμε εκεί... στο νεκροταφείο της Κερατέας κι εκεί ήταν όλοι αυτοί που μέχρι τότε με έλεγαν "ξένο". Εκείνη την ημέρα που εκείνη η Γη δέχονταν το νεκρό σώμα ενός δικού μου ανθρώπου, δεν ήμουν πια "ξένος" για αυτούς... Είχα γίνει δικός τους γιατί έκανα την πρώτη "μοιρασιά" μαζί τους... έθαψα έναν δικό μου άνθρωπο στα χώματα που έχουν θάψει κι αυτοί τους προγόνους τους.





Εκείνη την μαύρη ημέρα έγινα Κερατιώτης. Εκείνη την ημέρα αποκτούσα μία ιδιότητα ξεχωριστή για την οποία θα είμαι υπερήφανος όπου βρεθώ στην υπόλοιπη ζωή μου... αλλά δεν ήταν η ημέρα που ένιωσα ότι εκείνος ο τόπος είχε γίνει δικός μου.






Τρίτη 29 Ιουλίου 2008... Μία φωτιά καίει τον τόπο μου...





Μία φωτιά καίει το βουνό των αναμνήσεών μου...




Κάτοικοι και πυροσβεστική έδωσαν την μάχη τους...



Έγραφα τότε:





"Έγραφα κάποτε ότι η φωτιά της Ηλείας, της Μεγαλόπολης, της Εύβοιας, της Ρόδου, ήταν μαχαιριά στην καρδιά μας,ήταν δική μας φωτιά. Έκανα λάθος, η φωτιά που καίει το παρελθόν σου είναι η δική σου φωτιά. Αυτή η στάχτη είναι δική σου, αυτή η φλόγα καίει την ψυχή σου και κανείς δεν μπορεί να την σβήσει. Κηδεύω εδώ μαζί σας το μαύρο μου βουνό κι ελπίζω ότι η επόμενη άνοιξη θα το αναστήσει. Στάχτη έγιναν τα όνειρά μου, αλλά η άνοιξη θα τα ζωντανέψει ξανά, πρέπει να τα ζωντανέψει ξανά. Σήμερα κάηκε το βουνό μου, κάηκε το βουνό του Χρήστου, κάηκαν οι θύμησές μου, κάηκαν τα όνειρά μου...





ο πυκνός καπνός τα έσβησε όλα... Ήταν η φωτιά της Κερατέας...





άλλη μία φωτιά...





που οι ηρωικοί πυροσβέστες και πιλότοι την έσβησαν... αλλά που μέσα μου ακόμα καίει...




περιμένοντας το πρώτο λουλούδι της άνοιξης! Δεν παύω να ελπίζω...αλλά σήμερα πενθώ...είναι μαύρη η ψυχή μου σαν το βουνό μου!" Αν δεν κηδέψεις σε έναν τόπο, αν δεν προστατέψεις έναν τόπο, αν δεν πενθήσεις για έναν τόπο...




ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΟΠΟ!!!





Εγώ από τότε ήμουν τυχερός...




γιατί τότε ένιωθα για πρώτη φορά ότι ανήκα σε έναν τόπο!







Κατάλαβατε κ. Ραγκούση τι σημαίνει τόπος?




Καταλάβατε κ. Μπιρμπίλη τι σημαίνει τόπος?




Καταλάβατε κ. Παπουτσή τι σημαίνει τόπος?






Τόπος σημαίνει εκεί που γεννιέσαι, εκεί που μεγαλώνεις, εκεί που προστατεύεις, εκεί που πάντα επιστρέφεις, εκεί που παντρεύεσαι, εκεί που μεγαλώνεις τα παιδιά σου, εκεί που χτίζεις τα όνειρά σου, εκεί που σε γνωρίζουν και σε αγαπούν, εκεί που σκάβεις την ευλογημένη Γη σου...Τόπος είναι εκεί που πεθαίνεις!!! Αυτός είναι ο τόπος μου, αυτό είναι το ιδιαίτερο κομμάτι της Γης που μοιράζομαι με τους συντοπίτες μου σε μία μοναδική σχέση που δεν μπορείτε να πολεμήσετε!!! Εμάς δεν μπορείτε να μας νικήσετε γιατί έχουμε κάτι αδιανόητο σε εσάς!





ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΜΕ!




Γι' αυτό θα είμαι εκεί, μαζί με αυτούς κι απέναντι από εσάς, μέχρι το τέλος...


Γιατί εγώ είμαι ένας τυχερός και υπερήφανος άνθρωπος!





ΕΙΜΑΙ ΚΕΡΑΤΙΩΤΗΣ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ! ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΩ ΠΟΤΕ...




ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΩ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΟΥ!




Χ.Ρ.




Υ.Γ. 1 ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΝΙΚΑΕΙ ... ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΙΣΤΗ!




Υ.Γ. 2 Εδώ σε τούτον τον τόπο θα μάθουν οι Έλληνες ότι η αντίσταση δεν είναι μάταιη...



Εμείς θα ματώσουμε...



αλλά οι Έλληνες θα το μάθουν!