Η εξουσία της διάσωσης...

Της φίλης μας Ελένης Παπαδάκη

Ψυχοθεραπεύτριας - Ερευνήτριας, ειδίκευση σε σύγχρονες μορφές επικοινωνίας

Η εξουσία της διάσωσης

δεν επιτρέπει λύση

γιατί θα χαθεί η ανάγκη για διάσωση

δηλαδή για «άσκηση εξουσίας».

Τρέχει να κινδυνολογήσει να βιαστεί, να καταργήσει, να καταστρέψει, να συκοφαντήσει για να παραμείνει «εξουσία».

Φτάνει να πρέπει να είναι ο Έλληνας ο αδύναμος ραγιάς που πρέπει να εξυπηρετεί τις ορέξεις του κάθε κατακτητή, για να διασωθεί και να εμμένει να διατηρεί την θέση του αδύναμου και αδικημένου, γιατί αυτή επί αιώνες ήξερε.

Ας σταματήσει η εξουσία… για την εξουσία της διάσωσης με τρόπο επικοινωνίας ¨την καταστροφολογία¨ για να παραμείνει «εξουσία διάσωσης» σαν κάποιες «μανούλες» ή «πατεράδες αγάδες», δογματικοί μηχανισμοί πολιτικο-οικονομικών κομμάτων, δογματικές θρησκευτικές «εκκλησίες», που δήθεν διασώζουν τα παιδιά τους ευνουχίζοντάς τα (ακυρώνοντας, υποσκάπτοντας κάθε ιδέα ή προσπάθεια για διαφορετική στάση ζωής)  για να διατηρήσουν την εξουσία του θρόνου της διάσωσης.

Η Λαυρεωτική ας συνεχίσει να είναι το πρότυπο με το επόμενο βήμα…

Το επόμενο βήμα είναι η ποιοτική διαχείριση και συνεργασία εξυγίανσης περιοχών που πάσχουν από την  κακή διαχείριση και μόλυνση που ήδη έχει γίνει και ας εστιαστεί τώρα πια στο επόμενο βήμα που δεν είναι παρά η υλοποίηση, η νέα πρόταση στη ΠΡΑΞΗ.

Ας διατεθούν περισσότερα χρήματα στις περιοχές που χρειάζονται εξυγίανση (Φυλή, Λιόσια) της περιοχής που δεν παύει να είναι και δικό μας σπίτι γιατί είναι γειτονιά μας, περιοχή μας, χώρα μας, γη μας, πλανήτης μας, ψυχή μας, σώμα μας.

Ναι σε κάθε περίπτωση επιβάλλεται διαχείριση στη πηγή και όχι δημιουργία πολλαπλών τερατουργημάτων για να κρυφτούμε.

Αλλοίμονο στις προτάσεις σπατάλης, σε κάθε περιοχή και ένα συγκρότημα εργοστασίων για να μη σταματήσουμε μια παλιά καταστροφική συνήθεια να κρυβόμαστε πίσω από… ό,τι έχουμε… και καταναλώνουμε… με αποτέλεσμα τόνους και τοίχους (ή ολόκληρα τείχη) σκουπιδιών.

Μπορεί η διαχείριση στη πηγή να μη γίνει μόνο σε κάθε σπίτι αλλά με συνεργασία σπιτιών ή δραστηριοτήτων. Ένα ίσως αστείο παράδειγμα εάν μια πρωτογενείς διαχείριση είναι οι κατσίκες και οι κότες ας τα δίνουμε σε ανθρώπους ή ομάδες που έχουν ή κτήματα για λίπασμα ή εκτροφεία  ζώων.

Δεν χρειάζεται πια η Λαυρεωτική να φαίνεται και να εμψυχώνει γενικότερες κινητοποιήσεις μέσα από «εμπόλεμα» δυναμική παρουσία.

Ας μη ξεχνάμε ότι η Λαυρεωτική δεν θέλησε τον πόλεμο, αλλά αμύνθηκε σε έναν παράνομο πόλεμο που πήγε να της επιβληθεί και αμύνθηκε με όλους τους τρόπους για μια ποιότητα Ζωής (με Ζ κεφαλαίο) και αυτό ζητάει η ψυχή κάθε ανθρώπου, αυτό ζητάει η Γή και γι’ αυτό ακούστηκε.

Καιρός να ακουστεί το επόμενο βήμα της Λαυρεωτικής που θα είναι μια δυναμική συνεργασίας (έξω από εξουσιαστικές τάσεις ναρκισσισμού).

Τα σκουπίδια πολλαπλασιάζονται όσο πιο απομονωμένοι ζούμε, και ανταγωνιζόμαστε ο ένας τον άλλο για το πόσο «πιο καλύτεροι», σπουδαιότεροι, ομορφότεροι είμαστε… ένας ανταγωνισμός και κομπασμός χωρίς όρια. Καταναλώνουμε για να φανούμε (και όλοι ας αφουγκραστούμε στους εαυτούς  μας, τις οικογένειές μας και κάθε μορφής ομάδες που βάζουμε σε εμπόλεμη στάση σύγκρισης).

Το ίδιο ακριβώς  ισχύει και με τα πακέτα Διάσωσης. Μας αχρηστεύουν την αυτοδιαχείρισή μας για να μας πουλάνε «εξουσία Διάσωσης».

Η «αρρώστια» της εποχής μας λέγεται εξουσιαστική, ναρκισσιστικά φιλάρεσκη απομόνωση (χιλιάδες φίλοι στο διαδίκτυο και αποκρουστική… απουσία αγάπης στη ζωή). Και για να διατηρήσουμε τον φιλάρεσκο καθρέφτη μας ρίχνουμε τα σκουπίδια μας στους άλλους, ψάχνουμε όλοι για δούλους αλλά στη πραγματικότητα είμαστε «οι ίδιοι δούλοι της ίδιας μας της εξουσίας».

Δεν υπακούμε σε ενοχοποιήσεις, σε εξευτελισμούς γιατί πια μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι είναι τα δικά τους σκουπίδια που προσπαθούν να μας πετάξουν και έχουμε μάθει πια… να μην τα δεχόμαστε.

Ας μη πολεμάμε πια την Ομορφιά.

Μάθαμε να χρησιμοποιούμε την ομορφιά σαν «ενοχοποιητικό όπλο» εξουσίας και νοιώθουμε ενοχή εμείς οι ίδιοι όταν την ξεστομίζουμε ή την δημιουργούμε. Εδώ έρχονται οι πουριτανικές αντιλήψεις εκατοντάδων αιώνων οι οποίες ενισχύονται ακόμη και στις μέρες μας γιατί δεν έχουμε απενοχοποιήσει – συγχωρήσει τους εαυτούς μας για το πόσο την χρησιμοποιούμε κακοποιώντας την.

Ντροπή για όμορφες ιδέες ή θέσεις ζωής – τις λέμε όνειρα…

Ντροπή για όμορφα - υγιή σώματα – ψάχνουμε μοντέλα…

Ντροπή για όμορφα δημιουργήματα- τα λέμε πλουτοκρατική φιλαρέσκεια.

Ντροπή για εσωτερική ομορφιά – τη θεωρούμε απαγορευμένη και τη μεταφράζουμε αδυναμία.

Η λύση;

Δημιουργικά Μαζί.

Συντονιστές και όχι αρχηγοί.

Ιδέες και χαρά για την ομορφιά της ζωής.

Ναι στη συν-δημιουργική χαρά, στη Ζωή, στη δράση και σε κάτι που δυστυχώς στις μέρες μας φοβόμαστε και να ξεστομίσουμε, ναι… στην ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ  (όχι εγωκεντρικά προσωπική)   ΑΓΑΠΗ.

Μια νέα στάση και μορφή, συν-ύπαρξης και Ζωής μόλις ξεκινάει… Δεν τελειώνει ο κόσμος, τελειώνει μια στρεβλή, εγωκεντρική, φοβισμένη αντιμετώπιση της Ζωής.

Υ.Γ. - Επεξήγηση παρερμηνευμένων λέξεων, με σκοπό τον απεγκλωβισμό διάσωσης από δογματικές θρησκευτικές εκκλησίες οι οποίες υπέκρυπταν για ευνόητους λόγους, την Αλήθεια:

Φόβος για κάποιον: αφήνω κάποιον να με οδηγεί (εμπιστοσύνη και όχι ακύρωση ζωής), φοβού τον Κύριον

Δευτέρα Παρουσία: επανεμφάνιση της Ουσιαστικής Αγάπης στην Γη.

Ημέρα κρίσεως: ημέρα ή χρονική περίοδος επεξηγήσεων, διευκρινήσεων, δίνεται δυνατότητα στον άνθρωπο να αναγνωρίζει τον Εαυτόν (Του). *

 *από ερμηνευτικά λεξικά αρχ. Ελληνικής γλώσσας όπως κ. Ι. Σταματάκου κ.ά