Οι φίλοι μας έφτασαν στην πλατεία. Φωνές, πανό, χαμόγελα, ανατριχίλα. Μας έφεραν στο μυαλό στιγμές που ζήσαμε πριν λίγο καιρό, μεταφέροντας το μήνυμα του δικού τους αγώνα σ' εμάς και έκαναν τις καρδιές μας να χτυπούν ξανά δυνατά. Τους ευχαριστούμε που μας απέδειξαν για άλλη μια φορά πως ο αγώνας της Κερατέας ζει και αποτελεί παράδειγμα για όλους. Τους ευχαριστούμε για το μήνυμα αισιοδοξίας και νίκης που μεταφέρουν.
«Μικρές μάχες κερδίζονται και σήμερα ανά τον κόσμο, νομίζω, όμως, πως οι άνθρωποι (εξακολουθούν να) χάνουν. Πραγματικά, βλέπω το παρόν και το μέλλον των παιδιών μας ζοφερό/χωρίς ελπίδα. Μα έχω εμπιστοσύνη στην αντίληψη των ανθρώπων για στοχασμό, οργή και επανάσταση…»
Στα λόγια του φίλου μας Όσκαρ Ολιβέρα κρύβεται μια μεγάλη αλήθεια. Μικρές μάχες δίνονται και κερδίζονται σε όλο τον κόσμο. Αυτό δε σημαίνει ότι κερδίζεται και ο πόλεμος. Το ίδιο συμβαίνει και στην χώρα μας. Παντού μικρές και μεγάλες μάχες δίνονται καθημερινά. Για να κερδίσουμε τον πόλεμο απέναντι σε όλους εκείνους που προσπαθούν να μας κλέψουν την αξιοπρέπεια και τα όνειρά μας, που καταστρέφουν το περιβάλλον για το κέρδος, που θέλουν να μας τρομοκρατήσουν και να ελέγχουν τις ζωές μας, οφείλουμε να κάνουμε ένα πράγμα: Να αγωνιστούμε μαζί, δίπλα ο ένας στον άλλο, χέρι με χέρι. Αυτό είναι το μήνυμα του αγώνα της Κερατέας. Όλοι μαζί μπορούμε…
Σας ευχαριστούμε πολύ αδέρφια...
Ο ΑΔΕΡΦΟΣ μας Σπύρος Τσακίρης αποτυπώνει, όχι μόνο με τον φακό και τον λόγο, αλλά και με τα συναισθήματα και τις σκέψεις του αυτά που ζήσαμε όλοι την Κυριακή το βράδυ...
"Από το λάκκο
μέσα των λεόντων,
Αυτοί στης πλούσιας
μιζέριας τις αυλές,
Όλοι οι χυδαίοι που
μας λοιδορούν και κοπρίζουν
Θα πάρουν την
απάντηση π’ αξίζουν..."
Γράφει στο τέλος του ποιήματος της η ΚΥΡΙΑ Μάχη Δημοπουλου,
η ΔΑΣΚΑΛΑ μας, με τίτλο:
"Για τους ανθρώπους της Χαλκιδικής που αγωνίζονται για το
αυτονόητο".
Το λεωφορείο σταμάτησε στην πλατεία, μπροστά από την εκκλησία.
Περιμέναμε τους ηθοποιούς… Μπήκαν στο "χωριό", με πανό και συνθήματα και από τα
καφενεία έβγαιναν οι θαμώνες και χειροκροτούσαν. Άναψαν τα φώτα στα μπαλκόνια
και από εκεί και άλλα χειροκροτήματα. Μπροστά από την "Χρυσή Τομή", το πλήθος
του κόσμου περίμενε να υποδεχτεί, να καλωσορίσει τους "δικούς" του.
Εχθές το βράδυ ήταν η τελευταία παράσταση στην Αθήνα, από τις τρείς που έδωσε η θεατρική ομάδα της Ιερισσού που παρουσίασε τις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη.
Η θεατρική ομάδα «Τα Γκαργκάνια» του Πολιτιστικού Συλλόγου Ιερισσού «ΚΛΕΙΓΕΝΗΣ», επιστρατεύει τον Αριστοφάνη και τις «Εκκλησιάζουσες», για να στείλει μήνυμα αφύπνισης και δράσης. Επισκέφτηκε την Αθήνα και την Κερατέα με σύνθημα "Κάτω τα χέρια απ΄τις Σκουριές" και μετέφερε τις εμπειρίες, τα βιώματα και τα συναισθήματα όλων όσων αγωνίζονται ενάντια στην καταστροφή της Χαλκιδικής.
Το πρώτο πανό έγραφε: "ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΕΡΑΤΕΑ – ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ" και το κρατούσαν με χέρια και χαμόγελα η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κατερίνα Ιγκλέση και ο σκηνοθέτης της παράστασης Δημήτρης Καλαϊτζής και ήταν όμορφα, ζεστά παρά τον αέρα που έβαζε τα δυνατά του να "ρίξει" τα πανό, μα όσο εκείνος λυσσομανούσε, τόσο τα χέρια μαζί με τα χαμόγελα πήγαιναν μπροστά και συναντήθηκαν οι κόσμοι και έγιναν ένα οι άνθρωποι, εκείνοι που τότε…, που πριν αγωνίστηκαν και έγιναν παράδειγμα και τούτοι που τώρα που το έφερε η κατάσταση, μπήκαν μπροστά και έκαναν τον αγώνα τους ελπίδα όλων μας.
Και ποιος θυμάται τώρα πια τον… Παπουτσή ή τον Πάγκαλο;;;
Ποιος θα θυμάται σε λίγο καιρό τον Δένδια;;;
Την ίδια στιγμή που ακόμα και στο πιο μακρινό χωριό γνωρίζουν τους "Γαλάτες της Κερατέας", την ίδια στιγμή που σε κάθε σπίτι, ξέρουν πια τους άλλους "Γαλάτες", εκείνους του "Βορρά" και σου έρχονται γέλια, όταν βλέπεις τον απελπισμένο αγώνα που δίνουν κάποιοι, με ονοματεπώνυμο, όχι… άγνωστοι, για να ξεχάσουμε…
Να ξεχάσουμε τον αγώνα των κατοίκων της Κερατιάς, να παραβλέψουμε τον αγώνα των κατοίκων της Ιερισσού και των γύρω χωριών…
Και τι θα πούμε "αύριο στα παιδιά, εκεί στο Λαύριο;;;"
Και δεν ήταν μόνο αυτοί χτές το βράδυ στην Κερατέα.
Βέβαια έλειπαν τα ΜΕΓΑλα κανάλια και οι ψηλές ΑΝΤένες, έλειπαν και τα ΑΛΦΑ και τα ΒΗ(ΜΑ)τα και ότι άλλο ευκαιριακά ΣΚΑΙ.
Ήταν όμως εκεί τα παιδιά από το ραδιόφωνο που ακούει.
Ήταν εκεί τα παιδιά από το "Κόκκινο 105,5" και έκαναν όμορφη δουλειά και καιρό τώρα μπορούμε στα αλήθεια να ΑΚΟΥΜΕ!!! Και τους ευχαριστούμε γι' αυτό, όπως και τους κατοίκους της Κερατέας, των Σκουριών.
"Μα όσο θα υπάρχει η Κερατέα και οι Σκουριές, όσο θα υπάρχουν Θοδώρες, Γιώργηδες, Σταύροι, Μάχες, Κατερίνες, Δέσποινες, Δημήτρηδες, τόσο εμείς θα παραδειγματιζόμαστε και θα είναι τιμή μας να είμαστε μαζί τους, στους δρόμους, στα οδοφράγματα μα και στον κάματο και στον πολιτισμό.
Κάθε μέρα, για ΠΑΝΤΑ!!!
(*υπόσχεση)
σπ Τ"
