Η ΓΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΑΣ...

Το ποίημα αυτό έχει γραφτεί από τον κ. Νίκο Τούντα, Γυμνασιάρχη από τα Σπάτα, όταν αρκετά χρόνια πριν, στη γη τον Μεσογείων, δινόταν άλλη μία μάχη με τις τότε δυνάμεις καταστολής, για την υπόθεση της κατασκευής του αεροδρομίου. Ακόμα και σήμερα παραμένει επίκαιρο, αφού αυτό το κομμάτι της Αττικής γης, όπως είναι η Μεσογαία και η Λαυρεωτική, που έχει δώσει τόσο πολλά, προσπαθούν οι σύγχρονοι εσωτερικοί κατακτητές, να το αλώσουν και αφού το έχουν υποβαθμίσει με τα φαραωνικού τύπου έργα τους, τώρα θέλουν να το θάψουν κάτω από τα σκουπίδια...


Δεν θα τα καταφέρουν



Η ΓΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΑΣ...


Ω, χθόνιε θεέ της γης και των πατέρων μας προστάτη,

κι εσύ ω μάνα γη που πάντα άνθιζες

κι ανάδινες το άρωμα απ' τα ποικιλόμορφα λουλούδια σου,

τη γλυκειά, τη μαγευτική φωνή των πουλιών σου,

εσύ που μας έδινες το νόστιμο ψωμί από τα χωράφια σου,

το γεμάτο γεύση λάδι από τις καρπερές ελιές σου

και το δυνατό κρασί από τα πλούσια αμπέλια σου,

τώρα έγινες τάφος σιωπής και φάσμα φρίκης.

Ποιό βωμό και ποιά ιερά;

και ποιά μνήματα των πατέρων μας να σεβαστούμε;

αφού το Ιερό του Ναού είναι δέσμιο;

ω μάνα γη, που έθρεψες τόσες γενιές,

εσύ που τους έμαθες να αγωνίζονται για τα καλά σου,

γενιές που έσκυψαν επάνω σου με μόχθο,

χύνοντας ποτάμι τον ιδρώτα,

εκεί που τρέχαμε από μικροί στα όμορφα πανηγύρια

για να γευτούμε το μυστήριο της θυσίας

εκεί που αυτόν τον τόπο σαν φυλαχτό κι ευχή τον είχαμε

και τώρα στέκει έρημος κι αιχμάλωτος μες τα δεσμά της φρίκης

τώρα σιωπή και νέκρα απλώνεται παντού

χωρίς ψυχή, τάφος φρικτός τα κόκκαλα σκεπάζει......

Τώρα η γη μας οργή μυρίζει

και σκυθρωπή μεμιάς κατάρες σφενδονίζει!



Ευχαριστούμε τον φίλο Κωνσταντίνο που μας το έστειλε