Συζητώντας με την κυρία Θοδώρα

Πηγή: kkeml.blogspot.com

Τη Θοδώρα τη γνωρίσαμε στην εκδήλωση για την Κερατέα, που έγινε στην Αθήνα.

Την ξανασυναντήσαμε τη Δευτέρα 21/2 στο μπλόκο της ΒΙΟΠΑ, όπου είχαμε μαζί της μια συζήτηση. Αρχική μας πρόθεση ήταν, καθώς πλησιάζει και η 8 Μάρτη, να αναδειχθεί ο ρόλος των γυναικών που συμμετέχουν μαζικά στα μπλόκα. Ωστόσο η Θοδώρα ήταν πραγματικός χείμαρρος. Μίλησε για όλους και για όλα με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Δίπλα, στα τραπέζια του χώρου συγκέντρωσης των κατοίκων στο μπλόκο που έχει διαμορφωθεί σαν καφενείο, πολλές ακόμη γυναίκες επιβεβαιώνουν: «Γυρνάμε απ' τη δουλειά, τελειώνουμε στα γρήγορα τις καθημερινές δουλειές του σπιτιού και ερχόμαστε κατευθείαν εδώ». «Θα μας λείψει αυτή η συνήθεια όταν φύγουν τα ΜΑΤ».

Σταχυολογούμε, λοιπόν, ένα μεγάλο μέρος αυτής της συζήτησης, θεματικά, με τα γλαφυρά λόγια της ίδιας της Θοδώρας

Η κατάσταση στην Κερατέα

«Εχουν περάσει 70 μέρες στο μπλόκο, που είναι για το κράτος και την κυβέρνηση μεγάλο κόστος. Εχουμε υπολογίσει 1.800.000 ευρώ τους έχει κοστίσει μέχρι σήμερα η παρουσία των ΜΑΤ στην Κερατέα. Και τα ταμεία δεν έχουν λεφτά, τα φάρμακα κόβονται από τους ασφαλισμένους, την κατάσταση με τους γιατρούς τη βλέπουμε, και οι γιατροί του ΙΚΑ έχουν και δίκιο γιατί δεν έχουν και συναδέλφους να τους αντικαθιστούν. Η Κερατέα αυτή τη στιγμή είναι με έναν παθολόγο - 12.000 κόσμος. Πήρα εγώ τηλέφωνο να κλείσω ραντεβού για τον άντρα μου και μου είπανε για μετά την 1η Απρίλη. Είμαι αυτόπτης μάρτυρας της κατάστασης.

Σε ρωτώ εγώ πώς τα βγάζουνε εδώ τα λεφτά και τα δίνουνε για 3 παλιομηχανήματα και ξαφνικά έχουμε και τον Μπόμπολα που παθαίνει αμνησία και δεν θυμάται, λέει ότι δεν είναι δικιά του η εταιρεία. Εγώ θα πρότεινα να έχει έναν άνθρωπο να του υπενθυμίζει κάθε μέρα αναλυτικά πόσες εταιρείες έχει. Γιατί εδώ γίνεται κοροϊδία.

Η δε κυρία Χριστοφάκη έχει ευαισθητοποιηθεί ξαφνικά και λέει ότι εδώ έχουμε πολιτικό κόστος. Συγνώμη, μετά από 70 μέρες το σκέφτηκε; Στο ψήφισμα που έβγαλε ο δήμος Σαρωνικού γιατί δεν έβαλε την υπογραφή της να μας στηρίξει; Ποιος κοροϊδεύει ποιον; Βγαίνουν στον ελληνικό λαό και τον κοροϊδεύουνε;

Και, πέρα απ' όλα αυτά, μας φέρανε και τα σκουπίδια. Και να πω ότι είναι ένα έργο σοβαρό... Είμαστε Κερατέα, Λαύριο, Αγ. Κωνσταντίνος, Καλύβια, Ανάβυσσος, Σαρωνίδα, Φώκαια, Κουβαράς, όλοι μαζί, και από το 1996 είχε γίνει πρόταση από τον δήμο να κάνουμε όλοι μαζί μια σωστή δουλειά για τα σκουπίδια. Προτείναμε να έρθει και για 3 μήνες δοκιμαστικά μια μονάδα που υπάρχει και στη Λάρισα και παράγει ένα είδος λιπάσματος σαν καρυδάκι. Αντιπρόταση υπάρχει. Δεν τη δέχονται γιατί δεν είναι μεγάλη η μίζα. Πώς είναι δυνατό να κάνεις ένα έργο που από το 2013 και μετά να πληρώνεις πρόστιμο; Σε ποια λογική χώρα, σε ποια σοβαρή χώρα γίνονται έργα για τα οποία θα πληρώνεις πρόστιμο;

Δεν μας ήρθε ξαφνικά να κατέβουμε στο δρόμο γιατί δεν έχουμε τι να κάνουμε. Εχουμε τις δουλειές μας, τα κτήματά μας που τα δουλεύουμε. Μας αφήσανε κάποια κτήματα οι παππούδες μας, δεν είμαστε καταπατητές. Δουλεύουμε αυτή τη γη με μόχθο. Δουλέψαμε και στα εργοστάσια και στα μεταλλεία του Λαυρίου. Πώς έρχονται αυτή την κοινωνία που έχει ποτίσει με τον ιδρώτα της αυτά τα χώματα ξαφνικά να της φορέσουνε ένα καθεστώς δικό τους, να εγκαταστήσουνε ένα ΧΥΤΑ, να μας βρίζουνε και να μας καταγγέλλουν για υποκινητές αίματος; Αυτά που αγαπάμε αυτά υπερασπιζόμαστε.

Τα ΜΑΤ πρέπει να φύγουνε γιατί είναι κάτι αποτρόπαιο. Οι κάτοικοι όμως θα μείνουνε να περιφρουρήσουν το χώρο και να τον κρατήσουνε ζωντανό. Να ξανακαλλιεργήσουνε τα χωράφια τους. Εχουνε μαραζώσει οι ελιές, έχει μαραζώσει το έδαφος από τα χημικά. Ακόμη και οι δάφνες στο διάζωμα του δρόμου έχουνε κιτρινίσει, παρά τις βροχές.

Εχουμε κάνει ολόκληρη συλλογή εδώ πέρα από κάθε είδους καπνογόνο που έχει πέσει. Ακόμη και κάτι ξύλινα σπιτάκια που είχαν φτιαχτεί με έξοδα του δήμου για τις υπαίθριες γιορτές της πόλης μας, τα ΜΑΤ τα κόψανε ξύλα και τα καίνε για να ζεσταθούνε.

Η πόλη μας έχει πολλούς πολιτιστικούς και επιστημονικούς συλλόγους, νεανικά συγκροτήματα, κάναμε γιορτές όλοι μαζί. Γιατί λοιπόν να υποστούμε μια υποβάθμιση που δεν την αξίζουμε; Αυτό δεν το ευχόμαστε για καμία περιοχή στην Ελλάδα. Και έχουμε μια ημερίδα στις 27 του μηνός την Κυριακή και θα τοποθετηθούμε για την άποψή μας για τη διαχείριση των σκουπιδιών.

Ο ρόλος των γυναικών σ' αυτό τον αγώνα

Οι γυναίκες παίζουν σοβαρό ρόλο σ' αυτό τον αγώνα. Είναι αυτές που εγώ λέω ότι παίζουν το ρόλο του ρυθμιστή σ' αυτή την ιστορία. Είναι αυτές που θα καθήσουν στα μπλόκα, θα φέρουν φαγητό, θα καλοδεχτούνε κόσμο από τις γειτονικές περιοχές, πολίτες ευαισθητοποιημένους από τις γύρω περιοχές και από την Αθήνα.

Οι γυναίκες της Κερατέας έχουμε συγκεντρωθεί, έχουμε κάνει δύο συνελεύσεις για να δρομολογήσουμε κι εμείς την ευαισθητοποίηση στις γύρω περιοχές και σε σχολεία, σε εκδηλώσεις, σε ΚΑΠΗ για το τι γίνεται εδώ. Και αποτελούμε και το ρυθμιστή από πλευράς συγκράτησης του θυμού. Γιατί κάποια στιγμή οι άνδρες, τα μικρά παιδιά φτάνουν σε ακραίες ενέργειες. Την ημέρα μάλιστα της 8ης Φεβρουαρίου που μπήκανε μέσα στην Κερατέα, οι γυναίκες βάλανε τα στήθια μπροστά και το λέω και σαν απάντηση και σε κάποιους που μας θεωρούν υποκινητές αίματος. Οχι μόνο υποκινητές δεν είμαστε, αλλά έχουμε κρατηθεί και πολύ. Γιατί ποιος άλλος θα άντεχε, θα κράταγε τον θυμό του για 70 συνεχείς μέρες και δεν θα είχε φτάσει σε πάρα πολύ ακραίες πράξεις; Εδώ κάθε μέρα δοκιμάζονται τα νεύρα μας, δοκιμάζονται οι αντοχές μας, η λογική μας, ζούμε το παράλογο.

Η γυναίκα είναι βασικός παράγοντας στην κοινωνία, και ήταν πάντα κι ας μην έβγαινε στο προσκήνιο. Ηταν η κινητήρια δύναμη σε όλες τις φάσεις της κοινωνίας. Εδώ τις βλέπουμε στην Τυνησία, στη Λιβύη, στην Υεμένη, με τα τσαντόρ, με τα παιδιά τους στο δρόμο. Η γυναίκα όταν δεν έχει τίποτα να βάλει στο τσουκάλι να μαγειρέψει είναι ο πρώτος υποκινητής της επανάστασης. Αρα για μένα το πρώτο κόμμα είναι η πείνα που σε κατεβάζει στο δρόμο. Πεινάνε οι άνθρωποι. Και όλες οι πολιτικές της Δύσης είναι, κατά τη γνώμη μου, τελειωμένες και με ημερομηνία λήξης και αποτυχημένες.

Η οικογένεια στην Ελλάδα είναι ένας θεσμός που κρατάει στις δύσκολες εποχές. Εάν δεν είχαμε τη γιαγιά και τον παππού να κρατάνε τα εγγόνια, τι θα κάναμε τώρα που οι δουλειές στενεύουν, τώρα που όλοι έγιναν σταζ και ανασφάλιστοι; Εγώ στη δουλειά μου είμαι τετράωρη, αλλά το επέλεξα. Τον άνδρα μου του κάνανε 4ωρο αλλά δεν ήταν επιλογή του. Αλλά τι περιμένεις όταν μπαίνουν μέσα στα σπίτια μας τα ΜΑΤ και μας δέρνουν!

Οπωσδήποτε, και για τις 8 του Μάρτη κάτι θα κάνουμε. Δεν το έχουμε δρομολογήσει ακόμη. Αλλά και κάθε μέρα οι γυναίκες μαζευόμαστε παρέες  παρέες και πάμε μπροστά στα ΜΑΤ, δεν τους φοβόμαστε. Πολλές μάλιστα ξεπερνάνε και τον εαυτό  τους και είναι ευγενικές μαζί τους και τους λένε τι θα γίνει, βρε παιδιά, πού θα πάει αυτό το πράγμα;

Αλλά και οι σχέσεις ανάμεσα στους κατοίκους έχουν αλλάξει...

Μετά το '80, που η περιοχή πήρε τα πάνω της, να είμαστε αντικειμενικοί, αναπτύχθηκε και ένας νεοπλουτισμός και μια έπαρση σε ένα τμήμα του κόσμου της περιοχής, που απομάκρυνε τον κόσμο μεταξύ τους. Οχι όλους, ένα ποσοστό. Οι άνθρωποι που δεν τα πηγαίναμε αυτά κρατούσαμε επαφές μέσα από συλλόγους πολιτιστικούς, μέσα από συλλόγους αθλητικούς. Και ξαφνικά όλη αυτή η επίθεση χτύπησε τον κόσμο κλεισμένο στο καβούκι του, απομονωμένο και τον έβγαλε στο δρόμο. Τώρα όλοι μαζί, και θα ήθελα κι άλλους, αγωνιζόμαστε για το αυτονόητο».