Το 1864 ιδρύθηκε στο Λαύριο η Εταιρεία “Roux-Serpieri-Fressynet”, από ένα Ιταλό μεταλλειολόγο που, μαζί με Γάλλους χρηματοδότες, αγόρασαν από την Μονή Πεντέλης και την κοινότητα της Κερατέας 11.000 στρέμματα γης για να αρχίσουν εξόρυξη μεταλλευμάτων και να στήσουν τα μεταλλεία του Λαυρίου , που οδήγησαν αργότερα στα περίφημα Λαυρεωτικά και στην πρώτη χρηματιστηριακή φούσκα του νεοσύστατου Νεολληνικού κράτους.
Το 1982 η ΕΡΤ παράγει ένα σήριαλ, το πρώτο κάτω από την διοίκηση της πρωτοεκλεγείσας τότε σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, τα “Λαυρεωτικά”. Τυχαίο; Δε νομίζω!
Η πολύπαθη περιοχή της Λαυρεωτικής, ουσιαστικά το νοτιότερο τμήμα της Αττικής χερσονήσου, υποφέρει πάνω από ένα αιώνα από περιβαλλοντική και κοινωνική υποβάθμιση, θύμα μιας παράδοξης επιμονής του κράτους των Αθηνών. Τα μεταλλεία του Λαυρίου, τότε, αύξησαν τη νοσηρότητα και θνητότητα της περιοχής, και έμειναν εκεί εξορύσσοντας, από τα αρχαία λατομεία, μεταλλεύματα μέχρι το 1977.
Το γνωστό κτίριο του Κονοφάγου, στο Τεχνολογικό και Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου, κρύβει μια τοξική βόμβα μεγατόνων για τους κατοίκους της περιοχής, με αποθηκευμένους σε κακές συνθήκες 150 τόνους βαρέων μετάλλων και αρσενικού. Το ΕΜΠ, με ευρωπαϊκά κονδύλια, κατασκεύασε επιτόπου, στο χώρο του πάρκου, ένα πρωτοποριακό υπόγειο απόθεσης επικίνδυνων αποβλήτων, αλλά η μεταφορά των αποβλήτων δεν έχει ΑΚΟΜΑ πραγματοποιηθεί. Οι κάτοικοι της Λαυρεωτικής εξακολουθούν να ζουν κάτω από τον κίνδυνο διαρροής μολύβδου, καδμίου, αρσενικού, από ένα ετοιμόροπο κτίριο, αλλά φυσικά η κοινωνία μας περί άλλων τυρβάζει. Ρυπογόνες βιομηχανίες, το εργοστάσιο της ΔΕΗ, οι πυλώνες υψηλής τάσης που τροφοδοτούν με ρεύμα όλο το λεκανοπέδιο, αλλά επιβαρύνουν την υγεία των κατοίκων της περιοχής, συνθέτουν ένα πολύ τοξικό περιβάλλον για να ζει κανείς.
Και όμως, οι κυβερνώντες πολιτικοί, φρόντισαν να προσθέσουν στην πολύπαθη περιοχή άλλο ένα πρόβλημα. Και δείτε πως!!! Αφού χαρακτήρισαν όλη την περιοχή σαν αρχαιολογικό χώρο και υποβάθμισαν δραματικά την αξία της γης, μετά χωροθέτησαν και ένα ΧΥΤΑ, ΧΥΤΥ, πείτε το όπως θέλετε, πάνω στο διπλανό όρος του Οβριόκαστρου, κοντά σε πιθανολογούμενο προϊστορικό οικισμό, πάνω από την κοιλάδα των Μεσογείων και δίπλα σε μερικές από τις καλύτερες παραλίες της Αττικής. Τα μισόλογα δεν έχουν τελειωμό φυσικά. Τους είπαν για εργοστάσιο επεξεργασίας απορριμάτων, εργοστάσιο δεν βλέπουν. Ποιος σώφρων πολίτης του φαιδρού αυτού κράτους δεν θα υποπτευόταν ότι απλώς θα τα θάψουν και το εργοστάσιο...βλέπουμε;
Έχουν υποχρέωση οι ήδη μολυσμένοι και επιβαρυμένοι να δεχτούν τα σκουπίδια όλων των άλλων; Που είναι τα ανταποδοτικά τους οφέλη; Πουθενά. Πηγαίνετε να δείτε πως οι τηλεοπτικοί αστέρες των δελτίων ειδήσεων παρουσιάζουν το θέμα. Εντελώς λανθασμένα. “Ναι οι κάτοικοι της Κερατέας έχουν δίκιο αλλά δεν είναι κι αυτός δημοκρατικός τρόπος επίλυσης των προβλημάτων...” κλπ κλπ. Λάθος! Οι κάτοικοι της Κερατέας είναι αγανακτισμένοι, το ποτήρι έχει ξεχειλίσει γι αυτούς. Γιατί είναι τα μόνιμα θύματα της αστικής εξέλιξης της Αττικής εδώ και πάνω από ένα αιώνα. Και βλέπουν ότι για άλλη μια φορά δρομολογείται να τους δώσουν αυτά που δεν θέλει κανείς. Τα σκουπίδια αυτή τη φορά.
Αυτό που παίζεται στην Κερατέα δεν είναι μια απλή τοπικιστική αντίδραση για τα δυσάρεστα σκουπίδια. Είναι η αντίδραση των κερατάδων και δαρμένων, των καταφρονεμένων της Αττικής.
Η αλήθεια είναι απλή. Πολιτικοί αυτής της χώρας, πηγαίνετε να χωροθετήσετε έναν κομψό ΧΥΤΥ στην Εκάλη και στην γύρω περιοχή. Ή μήπως δεν αντέχει η αριστοκρατική σας μύτη την οσμή; Φτιάξτε σε συνεργασία με τις περιβαλλοντικές οργανώσεις ένα ολοκληρωμένο δίκτυο διαχείρισης απορριμάτων, έτσι ώστε να μειωθεί ο όγκος των σκουπιδιών.
Ιδέες και λύσεις υπάρχουν φυσικά. Αλλά όταν είσαι αποφασισμένος να εφαρμόσεις την αδικία, επόμενο είναι να φωνάζεις τα σώματα ασφαλείας να σε βοηθήσουν. Μαθημένο σε τέτοια άλλωστε το νεοελληνικό κράτος, εκεί κοντά, στην απεναντινή Μακρόνησο, δεν..απέρριπτε παλαιότερα τους...κομμουνιστάς;
Θα το επαναλάβω, όπως μου το είπε πολύ όμορφα ένας φίλος τις προάλλες. “Για μένα δεν με νοιάζει και τόσο. Αλλά κοιτάζω τα παιδιά μου και αναρωτιέμαι σε ποιον κόσμο ετοιμάζομαι να τα ρίξω. Ίσως θα πρέπει να κάνω κάτι.“
Ναι, οι κάτοικοι της Κερατέας αποφάσισαν να κάνουν κάτι. Γιατί κοίταξαν στα μάτια τα παιδιά τους. Ή όπως πολύ ωραία το τραγούδησε ο Διονύσης Σαββόπουλος..
Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, στην αγορά στο Λαύριο....
ΠΗΓΗ: memorandumdays.blogspot.com
Το 1982 η ΕΡΤ παράγει ένα σήριαλ, το πρώτο κάτω από την διοίκηση της πρωτοεκλεγείσας τότε σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, τα “Λαυρεωτικά”. Τυχαίο; Δε νομίζω!
Η πολύπαθη περιοχή της Λαυρεωτικής, ουσιαστικά το νοτιότερο τμήμα της Αττικής χερσονήσου, υποφέρει πάνω από ένα αιώνα από περιβαλλοντική και κοινωνική υποβάθμιση, θύμα μιας παράδοξης επιμονής του κράτους των Αθηνών. Τα μεταλλεία του Λαυρίου, τότε, αύξησαν τη νοσηρότητα και θνητότητα της περιοχής, και έμειναν εκεί εξορύσσοντας, από τα αρχαία λατομεία, μεταλλεύματα μέχρι το 1977.
Το γνωστό κτίριο του Κονοφάγου, στο Τεχνολογικό και Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου, κρύβει μια τοξική βόμβα μεγατόνων για τους κατοίκους της περιοχής, με αποθηκευμένους σε κακές συνθήκες 150 τόνους βαρέων μετάλλων και αρσενικού. Το ΕΜΠ, με ευρωπαϊκά κονδύλια, κατασκεύασε επιτόπου, στο χώρο του πάρκου, ένα πρωτοποριακό υπόγειο απόθεσης επικίνδυνων αποβλήτων, αλλά η μεταφορά των αποβλήτων δεν έχει ΑΚΟΜΑ πραγματοποιηθεί. Οι κάτοικοι της Λαυρεωτικής εξακολουθούν να ζουν κάτω από τον κίνδυνο διαρροής μολύβδου, καδμίου, αρσενικού, από ένα ετοιμόροπο κτίριο, αλλά φυσικά η κοινωνία μας περί άλλων τυρβάζει. Ρυπογόνες βιομηχανίες, το εργοστάσιο της ΔΕΗ, οι πυλώνες υψηλής τάσης που τροφοδοτούν με ρεύμα όλο το λεκανοπέδιο, αλλά επιβαρύνουν την υγεία των κατοίκων της περιοχής, συνθέτουν ένα πολύ τοξικό περιβάλλον για να ζει κανείς.
Και όμως, οι κυβερνώντες πολιτικοί, φρόντισαν να προσθέσουν στην πολύπαθη περιοχή άλλο ένα πρόβλημα. Και δείτε πως!!! Αφού χαρακτήρισαν όλη την περιοχή σαν αρχαιολογικό χώρο και υποβάθμισαν δραματικά την αξία της γης, μετά χωροθέτησαν και ένα ΧΥΤΑ, ΧΥΤΥ, πείτε το όπως θέλετε, πάνω στο διπλανό όρος του Οβριόκαστρου, κοντά σε πιθανολογούμενο προϊστορικό οικισμό, πάνω από την κοιλάδα των Μεσογείων και δίπλα σε μερικές από τις καλύτερες παραλίες της Αττικής. Τα μισόλογα δεν έχουν τελειωμό φυσικά. Τους είπαν για εργοστάσιο επεξεργασίας απορριμάτων, εργοστάσιο δεν βλέπουν. Ποιος σώφρων πολίτης του φαιδρού αυτού κράτους δεν θα υποπτευόταν ότι απλώς θα τα θάψουν και το εργοστάσιο...βλέπουμε;
Έχουν υποχρέωση οι ήδη μολυσμένοι και επιβαρυμένοι να δεχτούν τα σκουπίδια όλων των άλλων; Που είναι τα ανταποδοτικά τους οφέλη; Πουθενά. Πηγαίνετε να δείτε πως οι τηλεοπτικοί αστέρες των δελτίων ειδήσεων παρουσιάζουν το θέμα. Εντελώς λανθασμένα. “Ναι οι κάτοικοι της Κερατέας έχουν δίκιο αλλά δεν είναι κι αυτός δημοκρατικός τρόπος επίλυσης των προβλημάτων...” κλπ κλπ. Λάθος! Οι κάτοικοι της Κερατέας είναι αγανακτισμένοι, το ποτήρι έχει ξεχειλίσει γι αυτούς. Γιατί είναι τα μόνιμα θύματα της αστικής εξέλιξης της Αττικής εδώ και πάνω από ένα αιώνα. Και βλέπουν ότι για άλλη μια φορά δρομολογείται να τους δώσουν αυτά που δεν θέλει κανείς. Τα σκουπίδια αυτή τη φορά.
Αυτό που παίζεται στην Κερατέα δεν είναι μια απλή τοπικιστική αντίδραση για τα δυσάρεστα σκουπίδια. Είναι η αντίδραση των κερατάδων και δαρμένων, των καταφρονεμένων της Αττικής.
Η αλήθεια είναι απλή. Πολιτικοί αυτής της χώρας, πηγαίνετε να χωροθετήσετε έναν κομψό ΧΥΤΥ στην Εκάλη και στην γύρω περιοχή. Ή μήπως δεν αντέχει η αριστοκρατική σας μύτη την οσμή; Φτιάξτε σε συνεργασία με τις περιβαλλοντικές οργανώσεις ένα ολοκληρωμένο δίκτυο διαχείρισης απορριμάτων, έτσι ώστε να μειωθεί ο όγκος των σκουπιδιών.
Ιδέες και λύσεις υπάρχουν φυσικά. Αλλά όταν είσαι αποφασισμένος να εφαρμόσεις την αδικία, επόμενο είναι να φωνάζεις τα σώματα ασφαλείας να σε βοηθήσουν. Μαθημένο σε τέτοια άλλωστε το νεοελληνικό κράτος, εκεί κοντά, στην απεναντινή Μακρόνησο, δεν..απέρριπτε παλαιότερα τους...κομμουνιστάς;
Θα το επαναλάβω, όπως μου το είπε πολύ όμορφα ένας φίλος τις προάλλες. “Για μένα δεν με νοιάζει και τόσο. Αλλά κοιτάζω τα παιδιά μου και αναρωτιέμαι σε ποιον κόσμο ετοιμάζομαι να τα ρίξω. Ίσως θα πρέπει να κάνω κάτι.“
Ναι, οι κάτοικοι της Κερατέας αποφάσισαν να κάνουν κάτι. Γιατί κοίταξαν στα μάτια τα παιδιά τους. Ή όπως πολύ ωραία το τραγούδησε ο Διονύσης Σαββόπουλος..
Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, στην αγορά στο Λαύριο....
ΠΗΓΗ: memorandumdays.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου