Όλοι ρωτάνε όλους:
Τι γίνεται τόσους μήνες στην Κερατέα; Αναρωτιέται η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, τα κόμματα, η αστυνομία, τα ΜΜΕ και οι κονδυλοφόροι, τα “παπαγαλάκια”, οι σκουπιδολόγοι, οι πολιτικοί σχολιαστές. Ρωτάει με αγωνία και ο λαός και οι χιλιάδες που θα ήθελαν να ‘ναι στα μπλόκα αλλά δεν μπορούν.
Πάντως, όλοι καταλαβαίνουν ότι τα χαρακτηριστικά του αγώνα στην Κερατέα έχουν πάρει τη μορφή ενός γενικευμένου ξεσηκωμού όλων των κατοίκων, κάθε ηλικίας, δραστηριότητας και (παρελθούσης) πολιτικής απόχρωσης.
Για τον απλό λαό είναι δίκαιος αυτός ο ξεσηκωμός. Γιατί θα έπρεπε, δηλαδή, οι κάτοικοι της Κερατέας αλλά και του Γραμματικού και άλλων περιοχών να αποδεχτούν τον κυβερνητικό σχεδιασμό για τα σκουπίδια; Γιατί θα έπρεπε να υποστούν την ολοκληρωτική σχεδόν καταστροφή της περιοχής τους από τη δημιουργία τεράστιων χωματερών;
Διεκδικούν τον τόπο τους, τη γη τους και αποφασίζουν να τα υπερασπιστούν.
Αυτό βέβαια που δε γίνεται κατανοητό, που εκπλήσσει άλλους δυσάρεστα και τους περισσότερους ευχάριστα, είναι πώς οι αντιδράσεις των κατοίκων της Κερατέας διαρκούν τόσο καιρό.
Ο αιφνιδιασμός......
Ο γενικότερος συσχετισμός και η έλλειψη της λαϊκής οργάνωσης σε επίπεδα αντίστοιχα της εξοντωτικής επίθεσης της κυβέρνησης και των συμφερόντων που πιστά υπηρετεί μάλλον έβγαζε στους αναλυτές κινητοποίηση ολίγων ημερών και την εκτίμηση πως κάποια στιγμή η κυβέρνηση θα κατάφερνε να επιβάλει την πολιτική της.
Φαίνεται να ΄ναι περίπου ανεξήγητο πως αυτός ο λαϊκός ξεσηκωμός κρατάει, αντέχει, συσπειρώνει όλο και περισσότερο κόσμο, ανατροφοδοτείται από τις εξελίξεις, δεν δείχνει να έχει κουραστεί και το κυριότερο έχει ευρύτατη λαϊκή αποδοχή.
Είναι αμέτρητος ο αριθμός των ψηφισμάτων αλληλεγγύης, οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης, οι διαδηλώσεις και οι δράσεις σε όλη τη χώρα υπέρ του αγώνα της Κερατέας. Οποιαδήποτε κίνηση κάνει η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει την κατάσταση καταλήγει πολιτικά σε βάρος της.
Οι απειλές της κυβέρνησης ότι η χωματερή θα γίνει, η στοίχιση σε αυτή τη γραμμή των ΜΜΕ, η παρουσία ισχυρών δυνάμεων ΜΑΤ, η χρήση χημικών, οι ξυλοδαρμοί, οι συλλήψεις και τα κατηγορητήρια, οι επιδρομές στην πόλη της Κερατέας, οι μαφιόζικες δολοφονικές επιθέσεις, όπως αυτή στο μπλόκο του Λαυρίου, δεν έχουν αποτέλεσμα.
Το πολιτικό ζήτημα.....
Τα πράγματα, λοιπόν, αρχίζουν και παίρνουν διαφορετική τροπή. Να μετατρέπονται σε πολιτικό ζήτημα με ευρύτερες διαστάσεις.
Πολλοί καλοθελητές καλούν την κυβέρνηση να δει το θέμα Κερατέα και άμεσα να δράσει.
Ορισμένοι την προτρέπουν να προχωρήσει σε διάλογο, συνεννόηση και έναν έντιμο συμβιβασμό ώστε το αδιέξοδο να αρθεί και να κλείσει ένα μέτωπο, το οποίο, σε καιρούς μνημονίου, μόνο πρόβλημα δημιουργεί στο κυβερνών κόμμα και συνολικά στην εξουσία.
Αυτές οι απόψεις και οι προτροπές ίσως να είχαν αξία χρήσης σε μιαν άλλη περίοδο. Σήμερα δεν είναι έτσι.
Κάποια ερωτήματα ζητούν απάντηση: Γιατί τέτοια συμπαράσταση στην Κερατέα; πώς εντάσσεται η διευρυμένη αλληλεγγύη στο σημερινό πολιτικό κλίμα; αν δεν απαντηθούν αυτά δεν μπορεί να ερμηνευτεί η διάρκεια του αγώνα των κατοίκων της Κερατέας και δεν μπορεί να εκτιμηθούν η στάση και οι μελλούμενες κινήσεις της κυβέρνησης.
Σε ποιο τοπίο εξελίσσεται ο αγώνας της Κερατέας;
Την εικόνα συνθέτουν: ο εργαζόμενος που του κόβουν το μεροκάματο, που απολύεται, ο συνταξιούχος που υποφέρει, ο συμβασιούχος που δεν του ανανεώθηκε η σύμβαση, ο άρρωστος που αν δεν πληρώσει θα πεθάνει, τα παιδιά που δεν θα προχωρήσουν τις σπουδές τους αν δεν πληρώσουν, όλο αυτό το μαρτύριο που έχει επιβληθεί στη ζωή μας από τα μνημόνια των τροϊκανών.
Όλοι αυτοί, ο απλός λαός, βλέπουν στον αγώνα της Κερατέας τον εαυτό τους. Είναι τόσο οργισμένοι που «προσεύχονται» να νικήσει. Θέλουν να δουν αυτή την κυβέρνηση να αρχίζει να υποχωρεί.
Γι’ αυτό αυτός ο αγώνας έχει και διάρκεια και αποδοχή. Γιατί συμπυκνώνει, θέλει δεν θέλει, επιθυμίες χιλιάδων ανθρώπων σε όλη τη χώρα να ανατραπεί η αντιδραστική πολιτική , να μην περάσει η επέλαση του ΔΝΤ και της ΕΕ, να αρχίσει από κάπου να ξηλώνεται το πλεκτό της κυβερνητικής πολιτικής.
Αυτό η κυβέρνηση το γνωρίζει, παράγοντες της εξουσίας το φοβούνται και θα το συνυπολογίσουν στις αποφάσεις και τους σχεδιασμούς τους.
Τα ενδεχόμενα:
Ένα ενδεχόμενο είναι η κυβέρνηση να κλείσει το θέμα με τη μέθοδο «τα βρήκαμε χωρίς νικητές και ηττημένους».
Δεν φαίνεται να προκρίνεται. Απεναντίας, όλα τα στελέχη πρώτης γραμμής της κυβέρνησης απειλούν ότι το έργο θα γίνει, έτσι ή αλλιώς.
Και γιατί δεν το προκρίνουν;
Γιατί είναι τόσο οξυμένη κατάσταση, τόσο αποφασιστικός ο αγώνας των κατοίκων και χαίρει τόσης παλλαϊκής αλληλεγγύης όπου η πολιτική επιλογή υποχώρησης -που στην πράξη σημαίνει όχι χωματερή με την όποια της εκδοχή (ΧΥΤΑ ή ΧΥΤΗ)- θα φάνταζε σαν άτακτη φυγή.
Όπως έγραψε και ο εκλεκτός της εξουσίας Παπαχελάς στην Καθημερινή, μια υποχώρηση θα θεωρούνταν εξευτελισμός και για τους νόμους και για την Ελληνική Δημοκρατία.
Και το χειρότερο είναι πως όσο τα πράγματα θα χειροτερεύουν με βάση τα νέα πακέτα του μνημονίου και τη νέα σκληρότερη επίθεση, μία νικηφόρα Κερατέα θα λιπάνει το έδαφος για να ξεπηδήσουν πολλές ακόμα!.
Και επειδή οι επιλογές δεν είναι πολλές, τους απομένουν δύο.
Η μια ψάχνει Εφιάλτες, από μέσα. Πρόθυμους να προδώσουν τον αγώνα, να σπείρουν σύγχυση και απογοήτευση, να «σπάσουν» τον κόσμο της Κερατέας και με διάφορα τερτίπια να συνθηκολογήσουν την ήττα. Αυτό το σενάριο συνδέεται αναπόφευκτα με το πρώτο και λογαριάζει χωρίς τον πραγματικό ξενοδόχο που είναι ο ίδιος ο λαός της Κερατέας. Που με την αποφασιστική του στάση και τη μαζική του συμμετοχή στον αγώνα υπενθυμίζει σε όλους και προς όλες τις κατευθύνσεις ότι χωματερή στην Κερατέα δεν θα γίνει!
Η τελευταία επιλογή είναι να επιλέξει η κυβέρνηση, μπροστά στο κεντρικό πολιτικό ζήτημα που της έχει δημιουργηθεί από τον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας, την επιχείρηση «οριστικής λύσης» του προβλήματος. Με πρόσχημα μια ευνοϊκή για τα κυβερνητικά σχέδια δικαστική απόφαση να προχωρήσει στην ολοκληρωτική επίθεση ενάντια στο λαό της Κερατέας. Η επιλογή της «οριστικής λύσης» θα λουστράριζε το προφίλ αποφασιστικότητας της κυβέρνησης στα κέντρα εξουσίας μέσα κι έξω από τη χώρα. Και το κυριότερο θα προειδοποιούσε το λαό για το τι θα αντιμετώπιζε αν έστηνε κι αλλού Κερατέες.
Τέτοια χαρακτηριστικά είχαν οι δύο τελευταίες επιχειρήσεις με το πρόσχημα ανοίγματος της Λαυρίου από τα οδοφράγματα των κατοίκων. Με έναν απίστευτο αριθμό οχημάτων, ΜΑΤατζήδων και ασφαλητών να παρελαύνουν σε μια επίδειξη δύναμης και αφήνοντας να εννοηθεί ότι επίκειται η τελική επίθεση. Αυτήν την επιλογή ενισχύουν πολιτικά και η πρόσφατη δήλωση του εκπροσώπου της ΝΔ να προχωρήσουν τα έργα αλλά και ένοχη σιωπή του κατά τα άλλα λαλίστατου αρχηγού του ΛΑΟΣ.
Η εξουσία και τα ανθρωποειδή των ΜΑΤ προκαλούν ότι στην Κερατέα θα θρηνήσουμε κι άλλους Αλέξηδες. Ξεχνούν(;) ότι ο θάνατος του Γρηγορόπουλου ξεσήκωσε όλη τη χώρα και ταρακούνησε σαν το σεισμό της Ιαπωνίας το αστικό πολιτικό σύστημα.
Όλα τα δεδομένα συνηγορούν ώστε ένα ανάλογο γεγονός να είναι πυροδότης του επόμενου σεισμού που θα ΄ναι ισχυρότερος και πιο καταστροφικός για το σύστημα ληστείας του ιδρώτα του κόσμου της δουλειάς και το σύνολο του πολιτικού εσμού που πιστά το υπηρετεί!
Άρθρο του Δημήτρη Μπαμπίλη, από την Προλεταριακή Σημαία, εφημερίδα του ΚΚΕ(μ-λ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου