Ένα κλισέ που χρησιμοποιείται συχνά στον λόγο είναι το εξής: «Ο χρόνος κυλάει γρήγορα…»
Αν και δε γίνεται αποδεκτή αυτή η φράση ως κανόνας, καθώς για άλλες καταστάσεις ο χρόνος κυλάει αργά, στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει. Ο χρόνος κυλάει γρήγορα…
Και ποια είναι αυτή η περίπτωση; Ο χρόνος που κύλησε από την αποχώρηση των ματ. Δύο χρόνια πέρασαν και σήμερα είναι πιο επίκαιρος από ποτέ ο τίτλος: Τα ματ έφυγαν, το πρόβλημα όχι...
Αυτή η ημέρα θα έπρεπε να είναι μία μεγάλη γιορτή, τιμή σε όσους αγωνίστηκαν, ιδιαιτέρα σε αυτούς που τόλμησαν και ρίσκαραν περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους, σε όλα τα πεδία του αγώνα. Επιβάλλεται όμως από τις μέχρι σήμερα εξελίξεις, να αποτελέσει η ανάρτηση αυτή ένα ακόμα καμπανάκι αφύπνισης σε μια πολιτική αρχή η οποία όχι μόνο δεν αντιλήφθηκε το μέγεθος της ευκαιρίας που παρουσιάστηκε, να «εξαργυρώσει» την κοινωνική νίκη που απλόχερα της προσέφεραν οι κάτοικοι και να την μετατρέψει σε πολιτική νίκη που οριστικά θα έβαζε τέλος σ’ ένα ζήτημα που ταλαιπωρεί την κοινωνία μας 17 χρόνια, αλλά και γιατί έχασε την ευκαιρία να προβεί σε νέες διεκδικήσεις για τους κατοίκους της περιοχής, διεκδικήσεις που θα ικανοποιούσαν βασικές τους ανάγκες και όσα στερούνται εδώ και δεκαετίες.
Μία πολιτική αρχή άξια του αγώνα όφειλε να προκαλεί τις εξελίξεις και όχι να σύρεται πίσω από αυτές. Μένει πίσω «ασθμαίνοντας», ψάχνει να βρει ενόχους για τα δικά της λάθη και εχθρούς σε πεδία όπου θα έπρεπε να αναζητά μόνο φίλους. Οι εχθροί της, που είναι και εχθροί του τόπου, βρίσκονται στα γραφεία των υπουργείων, της περιφέρειας, στους διαδρόμους της βουλής και στα μμε.
Μία αντιπολίτευση άξια του αγώνα όφειλε να αφουγκραστεί την φωνή του κόσμου και όχι να φοβάται και να δικαιολογείται πως δεχόταν πιέσεις για τις αποφάσεις και τις πράξεις της. Μία μείζων αντιπολίτευση που «παλαντζάρει» από τη μία άποψη στην άλλη, ανάλογα με το τι την συμφέρει επικοινωνιακά, σκεπτόμενη μόνο τις επόμενες εκλογές, που εκφράζεται από την ίδια παλαιοκομματική νοοτροπία και τους ίδιους κύκλους εξουσίας της διοικούσας αρχής, δεν μπορεί να πείσει.
Από την άλλη πλευρά μία ελλάσων αντιπολίτευση βρίσκεται εγκλωβισμένη στις ιδεολογικές τις αγκυλώσεις, στην εσωστρέφεια και στα «ψυχολογικά» της προβλήματα, δείχνοντας ανίκανη να αρθρώσει ορθό λόγο και να ορθώσει ανάστημα.
Υπάρχει μία πολιτική ορφάνια στο Κίνημα και αυτό προβληματίζει. Κανείς από τους αιρετούς μας «άρχοντες» δεν δείχνει αυτή την περίοδο να έχει τη διάθεση να ταράξει τα νερά. Μακάρι να αλλάξει γρήγορα αυτή η συνθήκη.
Μετά και το τελευταίο «ευφυολόγημα» της τροπολογίας, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία πλέον που μπορεί να καλύψει την κοροϊδία και τον εμπαιγμό των αγωνιζόμενων κατοίκων από την κυβέρνηση, την περιφέρεια και τα θύματα συνομιλητές τους. Δεν έχει αλλάξει τίποτα απ’ ότι ίσχυε στον περιφερειακό σχεδιασμό και η απόφαση 94/2011 του δημοτικού συμβουλίου Λαυρεωτικής ούτε καν λαμβάνεται υπ' όψιν.
Ομοίως δεν υπολογίζεται ο αιρετός περιφερειάρχης σγουρός και η περιφέρεια Αττικής, καθώς η κυβέρνηση επιβάλλει τη μεταφορά των απορριμμάτων της Πελοποννήσου στη Φυλή. Ο λαλίστατος και τσαμπουκάς σε άλλες περιπτώσεις σγουρός σε αυτήν την περίπτωση εποίησε την νήσσαν. Το γράφουμε ξανά για εκείνους που οφείλουν να ακούσουν: Όπου υπάρχουν εκπρόσωποι της Κερατέας σε περιφερειακά συμβούλια, επιστημονικά και πολιτικά φόρα ή ημερίδες αντιμετωπίζονται «ως άξεστοι χωριάτες» παρότι αποκαλούνται «ισότιμοι και θεσμικοί συνομιλητές», όρος που πολιτικά και επικοινωνιακά ωραιοποιεί την κατάσταση. Όταν όμως «οι πολιτικοί μας εκφραστές» είναι απόντες, που είναι και το σύνηθες φαινόμενο, χαρακτηρίζονται από τα ίδια θεσμικά πρόσωπα στην καλύτερη περίπτωση ως γραφικοί, καταγγέλλονται και συκοφαντούνται (με τον σγουρό να οδηγεί). Μαζί με εκείνους και οι κάτοικοι, ο αγώνας τους και ολόκληρη η περιοχή που εκπροσωπούν.
Η φάκα της αντιπρότασης δε λειτούργησε καλά. Το δόλωμα ο κόσμος δεν το δάγκωσε. Ενημερώνεται και προετοιμάζεται για τη συνέχεια. Σύντομα και η πολιτική μας αρχή θα αναγκαστεί να επιστρέψει στις αρχικές διεκδικήσεις του Κινήματος, αναγνωρίζοντας τα λάθη της. Εκεί που νόμιζε πως εκτιμάται η μπέσα, η μπέσα είναι μια άγνωστη λέξη. Κι εκεί που υπάρχει, της γύρισε την πλάτη.
Έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, περισσότερα επιχειρήματα από όσα είχαμε στις 10 Δεκεμβρίου 2010 και τον αγώνα των 128 ημερών παρακαταθήκη και οδηγό. Η ιστορία και το μέλλον του αγώνα επιβάλλουν αφοσίωση σε μία μόνο αρχή: ΣΥΝΕΠΕΙΑ και ΠΙΣΤΗ σε αυτά που καταφέραμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ...
Συνεχίζουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου